Όταν ο κίνδυνος σου χτυπά την πόρτα...

«Καλημέρα σας, καθήστε.» μου είπε, και εγώ αμοίχανα προχώρησα προς την καρέκλα.
«Πρώτα τα καλά νέα, είστε οροαρνητικός, υπάρχει όμως ένα άλλο μικρό προβληματάκι» ένιωσα ένα ρίγος να διαπερνά το σώμα μου και με σχεδόν άκαμπτη γλώσσα τον ρώτησα τι ακριβώς εννοεί.
«Βγήκατε θετικός στο TPPA τεστ, και είστε σε προχωρημένο στάδιο με αρκετά αντισώματα στο αίμα σας...» δεν κατάλαβα από εκεί και πέρα τι μου έλεγε, τα είχα χάσει, όσο και να προσπαθούσα να καταλάβω τι μου έλεγε ο εγκέφαλος μου ήταν αδύνατον να επεξεργαστεί τις λέξεις και τις συνάφεια του λόγου του.
«Δηλαδή έχω σύφιλη;» ρώτησα συμπερασματικά,προσπαθώντας συγχρόνως να αποδεχτώ το γεγονός.
«Θα πρέπει το αίμα σας να υποβληθεί στα περαιτέρω τεστ για να μπορέσουμε να σας το επιβεβαιώσουμε σίγουρα και να σάς χορηγήσουμε την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή.Αύριο στις 12 η ώρα θα έχω όλα τα αποτελέσματα του εργαστηρίου, πάρτε με τηλέφωνο εκείνη την ώρα να σας ενημερώσω για την διαδικασία »
Βγήκα από το γραφείο μη ξέροντας που να πάω και τι να κάνω, σε ποιόν να το πω, που να πάω και να κλάψω.Περπατούσα στους δρόμους της πόλης χωρίς προορισμό και ένιωθα σαν μία του πεζοδρομίου.Η ερώτηση "από ποιόν ρε πούστη;" θόλωνε το μυαλό μου.Έκατσα σε ένα γεμάτο με κόσμο καφέ για να καλύψω την απομόνωση που ένιωθα εκείνην την στιγμή.Αν μου το πρότειναν θα είχα μπει μόνος μου στην καραντίνα, τόσο βρώμικος και απαίσιος ένιωθα εκείνην την στιγμή.Ξαφνικά μια δεύτερη ερώτηση και η συνειρμοί που ακολούθησαν έβαλαν σε τάξη το χάος που επικρατούσε μέσα στο μυαλό μου.«Ποίον κόλλησα; Τι θα πω εγώ τώρα στο παιδί που βγαίνουμε ραντεβού και φιληθήκαμε αρκετές φορές;Όχι ρε γαμώτο σήμερα έχουμε ραντεβού».Έπεσα σε πανικό.
Βγήκα από το καφέ και κατευθύνθηκα στο μετρό για να πάω σπίτι μου όπου ήξερα ότι θα νιώσω πιο ασφαλής απ'οτι έξω.
Στάση Hauptwache και όπως ήταν αναμενόμενο χτυπάει το κινητό.
«Τι γίνετε αγορίνα,πως κοιμήθηκες; πότε θα βρεθούμε σήμερα;»
Απάντηση Νο.1 «Δεν θα ξαναβρεθούμε θα πεθάνω ούτως η άλλος»
Απάντηση Νο.2 «Έχω σύφιλη, σε κόλλησα»
Απάντηση Νο.3 «Στις 6 στο Kanki »
Μετά από ώριμη και ήρεμη σκέψη διάλεξα την τρίτη επιλογή θέλοντας να κερδίσω χρόνο για να σκεφτώ τι ακριβώς θα του έλεγα απόψε το βράδυ.
Ήμουν εκεί στις 6, πέρασα 4 ώρες ψάχνοντας στο ίντερνετ τι ακριβώς έπαθα, πως μεταδίδεται και πότε πεθάνει κανείς αν δεν πάρει φάρμακα.Το πρόβλημα δεν ήταν ότι δεν υπάρχει θεραπεία, ήταν ο κόμπος στο στομάχι μου και το συναίσθημα που είχα κάνοντας με να νιώθω κυριολεκτικά σαν πουτάνα.
«Σού πήρα κάτι» μου είπε, και τα μάτια του γυάλιζαν.
Αν τα μάτια μου είχαν οθόνες θα πρόβαλλαν τις τύψεις που ένιωθα εκείνην την στιγμή.Μου είχε πάρει ένα αρκουδάκι το οποίο κρατούσε μια καρδιά στα χέρια του η οποία έγραφε "Χαρισμένο με αγάπη".Δεν ήξερα αν έπρεπε να χαρώ η να κλάψω.Μετά από ένα δίλεπτο σιγής πήρα την απόφαση να του το πω, δεν μπορούσα να περιμένω άλλο ένα 24-ωρο.
«Ξέρεις είναι κάτι που πρέπει να σου πω,»διέκρινα την ανησυχία στα μάτια του.Τού εξήγησα όλη την κατάσταση υπενθυμίζοντας τον κάθε λίγο και λιγάκι ότι δεν πολλές σεξουαλικές επαφές με άτομα και ότι χρησιμοποιούσα πάντα προφυλάξεις.
Δεν μου μιλούσε, ήταν χαμένος μέσα στις σκέψεις του.
«Θα θέλατε κάτι ακόμα;» διέκοψε η γκαρσόνα του sisha bar.
«Θα μπορούσατε να μας φέρνατε μια ακόμα προστασία στόματος για τον ναργιλέ;»
Σάστισα τελείως, δεν ήξερα πώς να αντιδράσω.Για άλλη μια φορά ένιωσα την ταμπέλα με την επιγραφή "πόρνη" να κρέμεται στον λαιμό μου.
Το συζητήσαμε, του εξήγησα πώς θα λαμβάναμε μαζί την φαρμακευτική αγωγή και πόσο λυπάμαι που συνέβη κάτι τέτοιο στην αρχή της γνωριμίας μας.Χαλάρωσε, με ρώτησε ευγενικά αν μπορεί να έρθει σπίτι μου να κοιμηθούμε μαζί για να μην νιώθει μόνος του και έπειτα με φίλησε.Το εκτίμησα αφάνταστα και καταντήσαμε να αλληλοπαρηγοριόμαστε όλη την νύχτα, μέχρι που η υπόθεση έλαβε έναν χιουμοριστικό τόνο...Τα αστεία του στυλ "θα μου δώσεις λίγο την χλωρίνη να απολυμάνω την τουαλέτα;" δεν έλειψαν.
11:30 την άλλη μέρα το πρωί:
Το χέρι μου έτρεμε μη μπορώντας να πατήσω τα πλήκτρα του κινητού για να πάρω τηλέφωνο.
«Καλημέρα σας, είμαι το παιδί που έλαβε χθες τα αποτελέσματα για την σύφιλη» είπα με τρεμάμενη φωνή.
«Καλημέρα»αποκρίθηκε ο γιατρός ενώ ο Μ. καθόταν στο κρεβάτι και με κοιτούσε τρομοκρατημένος
«Βγήκαν τα αποτελέσματα σας πρίν απο 5 λεπτά, μετά απο όλες τις εξετάσεις βγήκατε και στα δύο τεστ αντισωμάτων θετικός, σας ανησύχισα δυστυχώς χωρίς λόγο.Η εξετάσεις ορού βγήκαν αρνητικές, δεν βρέθηκε κανένα δειγμα του ιού στο αίμα σας»
«Και τι σημάινει λοιπόν αυτό;» ρώτησα μπερδεμένος.
«Κάποια στιγμή στο παρελθόν είχατε νοσησεί απο ένα βακτήριο που είχε την ίδια δομή με το βακτήριο της σύφιλης και τα αντισώματα που είχατε δημιουργήσει έιχαν τρομερη εκπληκτικότητα αναμεταξύ τους.Αντέδρασαν με το τεστ αντισωμάτων χωρίς αυτό να σημαίνει οτι είστε μολισμένος»
«Δόξα τον Θεό» αναστέναξα
Τον ευχαρίστησα και εκλείσα το τηλέφωνο χαμογελόντας στα δύο μάτια που με κοιτούσαν ολο ανησυχία....

Υπ' ευθύνη μας

Συζητούσα χθες με μια πολλή καλή μου φίλη.Έχει σχέση εδώ και 5 χρόνια και ετοιμάζονται να παντρευτούν σε κάνα δίμηνο.Θυμάμαι ακόμα πως μου διηγούνταν την συνάντηση της με τον νεαρό, ένα ραντεβού που τώρα πλέον κατέληξε σε μακροχρόνια σχέση.Τον ερωτεύτηκε παράφορα, και ας είχε χωρίσει την εβδομάδα πριν το ραντεβού από τον πρώην σαδιστή φίλο της.Όταν μου έλεγε μετά από τρεις μέρες πως αυτός ήταν ο άντρας που έψαχνε μια ζωή, έκανα με καμάρι χαιρέκακα σχόλια θέλοντας να της αποδείξω πόσο σαχλό ήταν αυτό που έλεγε.Και όμως...πέρασαν 5 χρόνια, με εκπλήσσει ακόμα και τώρα η πορεία της όλης υπόθεσης.
Δεν ήταν ο άνθρωπος της ζωής της,έγινε, όταν αυτή πάνω στην απογοήτευση και την ανάγκη της να βρει έναν άνθρωπο να την αγαπά, βρέθηκε στον δρόμο της ο Θανάσης.Από την μία ήταν λογικό να τον ερωτευτεί, όταν αυτός της στάθηκε,της κράτησε το χέρι την στιγμή που το χρειαζόταν και της έδωσε τον απαιτούμενο ρομαντισμό.Σε τέτοιες περιπτώσεις,ειδικά μετά από έναν χωρισμό, δεν προσπαθούμε να δείξουμε τον καλύτερο μας εαυτό, ούτε συμβιβαζόμαστε με τον άλλον όπως θα έκανε ο καθένας σε στην αρχή υπό την επιρροή του ενθουσιασμού.Χρησιμοποίησε ουσιαστικά την καλύτερη συνταγή για να καταλάβει αν κολλάνε σαν ζευγάρι.Δεν ταίριαζαν πραγματικά μαζί, όλοι το ήξεραν αυτό και περίμεναν πως ανά πάσα στιγμή και στον πρώτο καυγά θα χωρίσουν,ποτέ δεν έγινε όμως κάτι τέτοιο.Ίσως αν δεν είχε χωρίσει να μην τα έβρισκαν ποτέ, να μην μιλούσαν καν.Αυτή δεν τον αγνοούσε μήνες ολόκληρους όταν αυτός της έστελνε μηνύματα να βρεθούνε;Μία φορά βρέθηκαν την κατάλληλη ακριβώς στιγμή.
Ο έρωτας της ζωής σου δεν είναι διαφήμιση της coca cola, ούτε έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις.Το έτερων ήμισυ πρέπει να είναι εκεί, την κατάλληλη στιγμή και στο κατάλληλο μέρος.Εμείς αποφασίζουμε ποιος θα είναι ο έρωτας της ζωής μας.Κανείς, ποτέ δεν πρόκειται να έρθει ένα ηλιόλουστο πρωινό να μας πάρει από το χέρι για να ζήσουμε μαζί στο ονειρικό παλάτι του.Δεν λέω,ίσως μια συνάντηση να έχει απρόσμενη αρχή η τέλος, χωρίς να σημαίνει όμως αυτό πως η μοίρα τα έφερε έτσι.Το σωστό timing είναι μεγάλη υπόθεση.Για όλους μας θα έρθει ο άνθρωπος της ζωής μας.Μέχρι τότε όλοι στην γραμμή προτεραιότητας.....

Στα ροζ σοκάκια της πόλης..

Σε μία πόλη οπού πάντοτε επαγρυπνεί, δύο σκιές μοιάζουν με μία, ενωμένες, ερωτευμένες.
Ξέρουν καλά να χάνονται μέσα στους άδειους δρόμους, θυμίζοντας χειμερινή βροχή, που κυλάει ανάμεσα στα ξεφτισμένα χρώματα αυτού του κόσμου ξέροντας το γιατί αλλά όχι το πότε, ούτε το πώς.
Σαν γόπα αναμμένου τσιγάρου θυμίζουν οι κινήσεις τους, που με το πρώτο κούνημα του ανέμου, σκορπίζουν στο αδειανό σκοτάδι.
Και τα νέον; Τα νέον από τα ροζ σοκάκια ανάβουν όλο και πιο φωτεινά οσο περνάει η νύχτα, όπως ο έρωτας των δύο ατόμων που ψάχνουν καταφύγιο ......

Τα περι του χωρισμού

Τελικά συνειδητοποίησα ότι το να χωρίζεις είναι τρομερά δύσκολο πράγμα.Δεν μιλάω για το μετέπειτα κλάμα, θρήνο, τις νύχτες που ακούς Αλεξίου, ούτε τα μηνύματα που του στέλνεις να ξανασμίξετε, αλλά για γεγονός ότι θέλεις να χωρίσεις και δεν ξέρεις ούτε τον λόγο ούτε πως να του το πεις....
Το κυρίως πρόβλημα είναι ότι εσύ ήσουν αυτός που του περιέγραφε τα πράγματα ιδανικά,αυτός που νόμιζε ότι με συμβιβασμούς θα κρατούσε μια τέτοια σχέση και αυτό μόνο και μόνο επειδή ήσουν τρελά ερωτευμένος, και τώρα μετά από ένα δίμηνο, βαρέθηκε πια και θέλει να χωρίσει.
Πριν από 2 μήνες γνώρισα έναν φοιτητή από την Γαλλία.Ξεκίνησε ένα εξάμηνο μετά από μένα τις σπουδές του στον οικονομικό κλάδο του πανεπιστημίου.Πάντοτε ήμουν τις άποψης ότι όσο ο κόσμος και να εγκωμιάζει το Παρίσι, οι Γάλλοι παραμένουν ένας ξενέρωτος λαός που το μόνο που κάνουν είναι σου πουλάνε έρωτες και αγάπες, και αυτά με μια γλυκύτητα που σε κάνουν να αηδιάζεις.Αρχίσαμε λοιπόν να βγαίνουμε όλο και πιο συχνά για ποτό, να κοιτάμε ταινίες σπίτι μου η απλός να καθόμαστε σε έναν καναπέ αναλύοντας τις απόψεις μας περί των σχέσεων.Η όλη ιδεολογία του με έκανε να αισθάνομαι ότι αυτά τα 2000 km που χωρίζουν τις πόλης μας ίσως να αντιστοιχούν και σε εκατομμύρια έτη φωτός όσων αναφορά τα θέλω μας σε μία σχέση.Άθελά μου η μη, ένα βράδυ καθώς προσπαθούσα να κοιμηθώ, κατάλαβα ότι τον είχα ερωτευτεί.Εγώ φυσικά να χτυπιέμαι κάθε βράδυ πάνω από το κινητό ενώ αυτός να περικλείεται από μια χαλαρότητα που μου ανέβαζε κυριολεκτικά το αίμα στο κεφάλι.Το πρόβλημα μου εμένα ήταν ότι δεν τον είχα σίγουρο.Υπήρχε βέβαια και μια μικρή λεπτομέρεια : Σε 3 μέρες θα έφευγε σπίτι του στην Γαλλία για να απόλαυσή τής καλοκαιρινές του διακοπές.Έπρεπε μέσα σε ένα σαββατοκύριακο να του αποδείξω πώς είμαι αυτό που τόσο καιρό έψαχνε, και τώρα πια το βρήκε στην δικιά μου μορφή.Του έκανα υποσχέσεις πως επρόκειτο να του σταθώ πιστός, να τον αγαπάω, να του κάνω όλα τα χατίρια χωρίς να ζητάω ανταπόδοση.Έτσι λοιπόν, μετά από ένα τρομερό σαββατοκύριακο πέταξε στην "χώρα του έρωτα" αφήνοντας με εμένα με ένα ασφυκτικά μεγάλο ερωτηματικό στο κεφάλι.Ήταν μια βδομάδα ακριβώς πριν εξεταστώ στο μάθημα τής Ζωολογίας .Προσπαθούσα να μην σκέφτομαι αυτόν και κατάφερα προς μεγάλη μου έκπληξη να πίσω τον εαυτό μου ότι τα πρωτόζωα για τα οποία μαθαίνω είναι πολύ πιο σημαντικά από "τον έρωτα της ζωής μου".
Οι μέρες περνούσαν και εγώ υπερφόρτωνα τον εγκέφαλο μου με πληροφορίες που θεωρητικά θα με χρησιμεύσουν στην μελλοντική μου δουλειά,και περνούσα αρκετό χρόνο με φίλους κάνοντας με να ξεχάσω την όλη υπόθεση.
Μετά από κάμποσες μέρες,καθώς κατέβαινα να πάω στην πόλη και έβριζα ακατάσχετα τον καιρό ο οποίος δεν έλεγε να σταματήσει να βρέχει, λαμβάνω ένα μήνυμα :
«Γεια σου μικρούλη μου (έχουμε και 3 χρόνια διαφορά) λολ.Μου λύπης πραγματικά.Κάθισα και σκέφτηκα κάποια πράγματα και κατάλαβα πόσο πραγματικά σε θέλω.Όποτε βλέπω ένα ζευγαράκι στον δρόμο σκέφτομαι εσένα και το πανέμορφο σαββατοκύριακο που περάσαμε μαζί.Μπορεί να ήτανε ελάχιστες η μέρες αλλά η δράση τους ήταν τόσο ισχυρή που με έκανε να πιστέψω πώς εσύ είσαι το άτομο που θα μπορούσε να με κάνει ευτυχισμένο.Δεν ξέρω τι ακριβώς μου συμβαίνει αλλά έτσι αισθάνομαι.φιλιά...»
Ο σκοπός είχε επιτευχθεί...Δεν είχα ξανανιώσει τόσο νικητής ποτέ στην ζωή μου.Μου ανακοίνωσε μετά από δύο μέρες πως θα ξαναγυρίσει στην Γερμανία για να περάσουμε το υπόλοιπο τον διακοπών του μαζί.
Πέρασαν οι μέρες, ήρθε και αυτός.Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη.Περίμενα πως και πώς να προσγειωθεί για να τυλιχτούμε στα δεσμά του έρωτα, απολαμβάνοντας το κάθε μας κοινό λεπτό.Ξαφνικά (και όταν λέω ξαφνικά το εννοώ) παρατήρησα μια αδικαιολόγητη αλλαγή στην συμπεριφορά του.Φαντάστηκα πως θα είναι η αλλαγή κλίματος η συνθηκών, το γεγονός ότι δεν θα έβλεπε τους γονείς του για μισό χρόνο η ακόμα και το γεγονός ότι από την ζεστή νότια Γαλλία ήρθε στην κρύα κεντρική Γερμανία.Μια όμως από το πουθενά εκρεώμενη συζήτηση έσπευσε να διαψεύσει όλα τα παραπάνω, αφήνοντας με άφωνο να τον κοιτάω με μάτια κουκουβάγιας.Απο το πουθενά άρχισε να μου αραδιάζει χίλια δύο προβλήματα και αρνητικά στοιχεία του χαρακτήρα μου που παρατήρησε μέσα σε μία μέρα μετά τον ερχομό του.Παρότι είχα μείνει άναυδος το άφησα να περάσει και την επόμενη μέρα όλα ήταν πάλι φυσιολογικά.Προσπαθούσα εβδομάδες ολόκληρες να μην σκέφτομαι την αλλόκοτη συμπεριφορά του.Περνούσαμε το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας μαζί, και επι το πλήστων αγκαλιά.
Έπειτα από κάποιες μέρες, μετά από την απογοήτευση που πέρασα επειδή κόπηκα στην ζωολογία έχοντας μια σχέση η οποία το κάθε άλλο έκανε από το να με παρηγορεί, αποφασίσαμε να ένα πρωί να πάμε στην Φρανκφούρτη να πιούμε καφέ.Ήταν Παρασκευή πρωί και η πόλη θύμιζε μελισσοφολιά όπου η κάθε "μέλισσα" είχε την δική της δουλειά και προορισμό.Αποφασίσαμε να ανεβούμε στην καφετέρια του τελευταίου ορόφου του γνωστού ουρανοξύστη-εμπορικό κέντρο για να απολαύσουμε την θέα της εμπορικής μετρόπολης.
«Έχω να σου πω κάτι» μου λέει, και συγχρόνως νιώθω ένα μούδιασμα σε όλο μου το σώμα
«Τι έγινε;» απαντώ, θέτοντας το πιο πολύ υπό την μορφή ρητορικού ερωτήματος
«Δεν ξέρω ρε 'συ, αλλά έχω την εντύπωση πως δεν είσαι ο πραγματικός σου εαυτός όσο βρίσκεσαι μαζί μου!»
«Αυτό από που το συμπεραίνεις δηλαδή;» ρωτάω ενώ νιώθω την εκτόξευση τεστοστερόνης στο αίμα μου, και την επιθετικότητα μου να χτυπάει κόκκινο.
«Δεν ξέρω, αυτήν την εντύπωση μου δίνεις, σαν να υπάρχει ένας τοίχος ανάμεσά μας» σχηματίζοντας στον αέρα τον τοίχο με τα χέρια του.
Για άλλη μια φόρα δεν επέκτεινα την συζήτηση γιατί ήξερα πολύ καλά πώς θα κατέληγε σε καυγά.
Με τα λίγα και τα πολλά,ενώ αυτός συνέχιζε να ισχυρίζεται πώς με αγαπά, άρχισα μέσα μου σταδιακά να κρυώνω όλο και πιο πολύ.Δεν ήθελα να απαντάω στα τηλεφωνήματα του (κάθε φορά θα συζητούσαμε για κάποιο "πρόβλημα" στην σχέση.Δεν γινόταν αλλιώς.Είχα κάποιες φορές το συναίσθημα πως είμαστε εδώ και μια δεκαετία παντρεμένη και πως κάθε μέρα προκύπτουν και νέα προβλήματα), τον επισκεπτόμουν όλο και πιο αραιά μέχρι και την φίλη μου στο νοσοκομείο έστειλα για να μην χρειαστεί να κοιμηθώ σε αυτόν το βράδυ.
Είχε έρθει η ώρα να ανασυγκροτήσω τις σκέψεις μου και τα συναισθήματα για να καταλάβω τι επιτέλους θέλω από την ζωή μου.Δεν το κατάφερα.Απο την μία φοβόμουν μην μείνω μόνος μου, από την άλλη έτρεφα συναισθήματα.
Μετά από άπειρες σκέψεις και τσιγάρα κατάλαβα ότι η σχέση δεν οδηγούσε πουθενά.Το βασικό μου λάθος βρισκόταν ήδη στην αρχή.Εγώ ήμουν αυτός που πρωτοείπε «Με τίποτε δεν μπορούμε να ξεκινήσουμε κάτι,κατοικούμε σε διαφορετικούς πλανήτες».Ερωτεύτηκα και έταξα.Εκείνο ήταν το κομβικό σημείο.Πολλά πράγματα τα φανταζόμαστε ιδανικά στην ζωή ενώ κάπου μέσα μας ξέρουμε πως δεν είναι αυτό που πραγματικά αναζητούμε.Ο ενθουσιασμός ως βασικός παράγοντας μας παρασύρει να κάνουμε πράγματα που δεν τα έχουμε αναλύσει διεξοδικά.Αν τύχει και απο την αρχή θέλουμε να ταιριάξει, δεν μπορούμε στην συνέχεια να θέλουμε να είμαστε ο εαυτός μας.Αυτό δεν επιδιώκουμε στην τελική;
Χθες στις 10μμ κατευθύνθηκα σπίτι του.Ήξερα πως αυτήν την διαδρομή στην άλλη άκρη της πόλης θα την έκανα για τελευταία φορά.Του εξήγησα την κατάσταση μου και κατάλαβα από το βλέμμα του πως δεν το περίμενε.Ξέσπασε σε κλάματα.Λύπηθηκα από την μία, θυμήθηκα όμως από την άλλη πως καθ'ολη την διάρκεια της σχέσης μας , προσπαθούσε να με αλλάξει σαν άτομο και να με κάνει αυτό που αυτός ονειρευόταν.
Στις 1πμ ανηφόριζα στον δρόμο της επιστροφής ενώ ο αέρας παρέσερνε τα δάκρυα μου και τις ελπίδες μου που είχα απο τήν αρχή της σχέσης μαζι του.......

Μία νέα αρχή....

Κάποια στιγμή ο κάθε άνθρωπος καλείται να λάβει κάποιες αποφάσεις η οποίες είναι καθοριστικές στην ζωή του, μη ξέροντας αν αυτές τον οδηγήσουν στον σωστό δρόμο....
Έτσι και εγώ αποφάσισα μετά το λύκειο να ξαναγυρίσω στην χώρα την οποία μεγάλωσα για να συνεχίσω εκεί της σπουδές μου. Τολμώ να πω, πως τα πράγματα δεν είναι έτσι ακριβώς όπως πολλές φορές τα φανταζόμαστε η τα είχαμε ονειρευτεί. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με προβλήματα και δυσκολίες που στέκονται εμπόδιο στην επίτευξη του στόχου μας.
Τον Σεπτέμβριο του 2008 προσγειώθηκα μεταφορικά και κυριολεκτικά, στην πόλη στην οποία θα περνούσα τα υπόλοιπα 6 χρόνια τής φοιτητικής μου ζωής. Κάθε αρχή και δύσκολη, λέει η λαϊκή παροιμία, αλλά μόνο το γεγονός ότι θα μπορούσα να βιώσω την σεξουαλικότητα μου ελεύθερα με ενθάρρυνε σε τέτοιο βαθμό ώστε ακόμα και τα προβλήματα επικοινωνίας τα οποία αντιμετώπιζα να μου φαίνονται μηδαμινά...
Πέρασαν αρκετοί μήνες μέχρι να αποφασίσω να ανοίξω δικό μου Blog για να αφηγηθώ τα γεγονότα (ευχάριστα η δυσάρεστα) τα οποία συμβαίνουν καθημερινά στην ζωή μου. Πολλές φορές έχουμε την ανάγκη να εκφραστούμε αλλά δεν γνωρίζουμε ακριβώς τον τρόπο με τον οποίον μπορούμε να κάνουμε κάτι τέτοιο , ίσως επειδή απουσιάζουν τα κατάλληλα άτομα ή η συνθήκες δεν το ευνοούν. Το ουσιώδης της υπόθεσης είναι να επιχειρήσουμε να εξωτερικεύσουμε αυτήν την έμφυτη ανάγκη να μοιραζόμαστε πράγματα με άλλον κόσμο, ακόμα και αν αυτοί αποτελούν ένα πλήθος αγνώστων......Εύχομαι με την δημιουργία αυτού του blog, να μπορέσω μέσα από τις διάφορες αναρτήσεις, να αφηγηθώ πως είναι να ζεις μόνος, σε μία ξένη χώρα, και πάνω απ' όλα φοιτητής.....