Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010

Τέλος...

Του τα είπα όλα........όσα είπα στο προηγούμενο ποστ.Μου είπε πως θέλει να μείνουμε φίλοι...
Τα Mc donalds είναι ανοιχτά τέτοια ώρα άραγε;

Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010

Και πάλι απ'την αρχή.....


Είχα μιλήσει στα προηγούμενα ποστ μου για ένα παιδί το οποίο γνώρισα και (ας πάρω τον τόνο του δημοτικού) το ήθελα πολύ .
Εντάξει είπα στην αρχή θα είμαστε χαλαρά, δεν βιαζόμαστε, αρκεί να περνάμε σε πρώτο στάδιο καλά.Ήτανε που άκουσα και τις συμβουλές κάποιον εδώ μέσα.
Μετά από ένα μήνα:
Τίποτα.Απολύτως Τίποτα.Μου είπε ότι μ'αγαπά (μην είμαι και μουλάρι)...
Να ρωτήσω τώρα εγώ τι να το κάνω; Βρισκόμαστε δεν βρισκόμαστε 1 φορά την εβδομάδα και είναι μονίμως με μία φίλη του, η οποία έχει πάθει εμμονή με τα προφίλ μου και τα μηνύματα στο κινητό μου ξέροντας πιο πολλά για την προσωπική μου ζωή απ'οτι εγώ.Σχέση δεν έχουμε ακόμα, θέλει χρόνο λέει.Μα τι να το κάνω αν μ'αγαπάει και δεν είμαστε μαζί ούτε βλεπόμαστε;
Το καταλαβαίνω άλλοι άνθρωποι χρειάζονται πιο πολύ χρόνο απ'οτι εγώ.Μα πώς θα δει ποιος πραγματικά είμαι, αν δεν είμαστε μαζί;Πότε θα ξεκινήσω να "του δείχνω τον πραγματικό μου εαυτό";
Επιστρέφω στο πρόβλημα με τα χρονικά περιθώρια και το εγω-χρειάζομαι-δεκα-χρόνια-για-να-τα-φτιάξω-με-κάποιον.Έχεις να με δεις 5 μέρες, ή κάνω λάθος; Τι χρόνο θέλεις δηλαδή αν δεν με βλέπεις;Με αυτόν τον ρυθμό ούτε μία ζωή δεν μας φτάνει να γνωριστούμε.

Καλά να είναι η τεχνολογία πάντως.ΓράφΑμε μηνύματα.Τώρα κόπηκαν και αυτά.Δεν μπορεί να ξοδεύει τόση κάρτα λέει, φοιτητής είναι.Καλά δεν με πειράζει, αφού βρισκόμαστε τόσο συχνά θα βγω στο μπαλκόνι και θα σου στέλνω σινιάλα καπνού.
Φυσικά διαβάζει το παιδί.Μην είσαι υπερβολικός ρε Μόνε,ξένε,φοιτητή.Δεν θα μπορέσει να έρθει σήμερα,επειδή έχει αυτοκίνητο δεν σημαίνει ότι μπορεί να έρχεται.

11:30 το βράδυ-έχουμε να βρεθούμε 8 μέρες :
"θα πάω στην Μαρία για καφέ...."

Μπαίνω στο google maps πριν πω καμία κοτσάνα και προσπαθώ να διατηρήσω την ψυχραιμία μου....
Γιατί έχω δίκαιο; Γιατί η Μαρία μένει 15 λεπτά πιο μακριά απ'ότι μένω εγώ;

"Καλά να περάσεις καληνύχτα, τα λέμε αύριο,μάκια" απαντώ και κλείνω το κινητό......

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010

Βαθιά μέσα σου...

Ένα αίσθημα πολύ γνωστό, κάτι σαν πνίξιμο στο στήθος, αυτό που σου έρχεται πριν βουρκώσεις. Δεν ξέρεις από που υπάγεται, σου είναι γνώριμο, όπως η πρώτες βροχές του φθινόπωρου , που κάνουν την ψυχή να μαλακώσει και εσύ αβοήθητος περιμένεις.
Αναμονή.Δύο ζωές θα ζούσαμε αν δεν υπήρχε αυτός ο ορισμός.
Άκουσα κάπου, ότι μόνο η ανεκπλήρωτη αγάπη μπορεί να είναι ρομαντική.Είναι; Φθεiρει....Αυτό έμαθα.Είναι σαν μια νοσταλγία γλυκιά, σαν το τσιγάρο που σε σκοτώνει κατά βάθος....
Μιλας σε ένα τηλέφωνο δεν σου βγαίνει όμως....Καμία φορά θές να τα βγάλεις όλα απο τα μύχεια της ψυχής σου, υπάρχουν όμως νοητοί φραγμοί...Ισώς να το λένε φόβος, ότι όλα θα χαθούν,μεσα απο δύο λέξεις.....
Και ο Ρόκκος να παίζει...

Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010

Απολογία

...Νομίζω πως είναι κοινός γνωστό ότι κατά την άφιξη της νέας χρονιάς όλος ο κόσμος τίθεται να κλείσει κάποια κεφάλαια στην ζωή του και να ανοίξει άλλα καινούργια, μέχρι να μπει ο καινούργιος χρόνος και έτσι πάει λέγοντας.Μία ζωή.Μέχρι να φτάσουμε στην τελειότητα.
Βαρέθηκα (παραπονιάρης είμαι ναι...) να βγαίνω συνεχώς ραντεβού με τον κάθε ψυχανώμαλο,κομπλεξικό,αλκοολικό άντρα που βρίσκω, μόνο και μόνο για να καλύψω την μονιά που με διέπει.
ΟΧΙ.Το είπα και στο προηγούμενο μου ποστ ότι δεν τα έδωσα όλα στην σχέση που είχα.Κατάλαβα ότι δεν είναι ο άνθρωπος με τον οποίο ήθελα να ζώ μία ζωή μαζί του, και μονίμως η πίεση μου ήταν στο 200.Δεν λέω με αγαπούσε πραγματικά, είχα και εγώ συναισθήματα για αυτόν.Δεν ξέρω ρε γαμώτο...
Έχω μία τάση γενικά όσο και να μην απατώ τον άλλον να μην χωρίζω πριν βρω άλλον (εδώ είναι το σημείο που με αποκαλείτε μαλάκα).Δεν είναι ότι τούς απατώ.Δεν μπορώ απλά να μένω σε αυτήν την χώρα μόνος μου.Με πιάνει η μελαγχολία και δεν μπορώ να διαβάσω για το πανεπιστήμιο.Είναι όλα τόσο σκοτεινά,μόνα,γκρι.Κρύο δεν υπάρχει μόνο έξω άλλα και μέσα.Στις καρδιές τους.Τα χαμόγελα δε,παγωμένα.Από την άλλη μου λείπει και η οικογενείας μου.Την έχω αναφέρει και αλλού την μάνα μου.Όποτε έχω καιρώ να την δω και καταλαβαίνω ότι ο χρόνος την σημάδεψε με ρυτίδες με πιάνει ένας κόμπος στο στομάχι και ας με είχε διώξει τότε από το σπίτι.Με αποκάλεσε ανώμαλο δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Ας είναι.Μάνα μου είναι...Ακόμα δεν ξέρω γιατί το έκανε...
Θέλω μία αγκαλιά,κάποιον να βρίσκω δίπλα μου όταν ξυπνάω το πρωί, κάποιον να του δίνω το πρωινό φιλί και να πίνουμε μετά μαζί καφέ.
Πρέπει να είμαι προβληματικός δεν δικαιολογείτε αλλιώς.Γνώρισα ένα παιδί λοιπόν-Το ΔΕΥΤΕΡΟ παιδί που γνώρισα από κοντά και όχι από το χαζο-Ιντερνετ.Πέρασε αρκετός καιρός από τότε που χώρισα και πιστεύω ότι μπορώ να αρχίσω κάτι καινούργιο.Τον θέλω αρκετά, μ'αρέσει το χαμόγελό του, ο τρόπος που μιλάει ,τα μάτια του όταν με κοιτάζει,μέχρι και ο τρόπος που οδηγάει.Έλληνας είναι και αυτός.Μ'αρέσει που μιλάμε ελληνικά.Μου θυμίζει πατρίδα.

(Μια φωνή μέσα μου που θυμίζει γυναίκα...)
-Γιατί τον θέλεις;Μήπως ενθουσιάζει το γεγονός της κατάκτησης;
(Εγώ...)
Όχι ρε σύ γιατί; όποτε τον βλέπω το παρασυμπαθητικό μου ταράζετε, δεν μπορώ να λειτουργίσω....

Δεν ξέρω...Δεν έχω την δύναμη να θέλω να ξέρω...θα δείξει....


''Καλωσορίσατε στην πτήση Α-535 της AEGEAN με προορισμό την Θεσσαλονίκη,διάρκεια πτήσης 2 ώρες και 45 λεπτά''
''-Josefin τι να κάνω τον θέλω;;;;;;

-...σσσ!!!!!μιλάει για την ορχεκτομή! τι γράφεις εκεί; πρόσεχε!!!!"


ΥΣ.Καλη χρονιά......

Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010

Άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων, άλλα δε θεός κελεύει....

Έχω καιρό να γράψω, δεν ξέρω δεν μου έβγαινε...ένιωθα ευτυχισμένος πολύ.
Είμαι δυστυχισμένος.
Με πειράζουν όλα τελικά.Διαβάζω σαν τον μ......, είμαι μακριά από τους γονείς μου και όποτε βλέπω την μάνα μου μετά από μήνες με πιάνουν τα κλάματα γιατί συνειδητοποιώ ότι αυτή γερνάει και εγώ μένω αμέτοχος.

Πρόβλημα Νο.2
Δεν μπορώ σε αυτήν την χώρα να βρω άντρα.Δεν πρόκειται να βρω ποτέ.Γυναίκες; μπόλικες! Με πέος η μη.Ας μου αναιρέσει κάποιος τον κανόνα ότι όποτε πάνε τα επαγγελματικά του καλά, όλα στην προσωπική ζωή έχουν το status ''Ανάστα ο Κύριος''.

Λύση Νο.2
Είχα σχέση 5 μήνες και χώρισα.Ε, είπαμε δεν μπορείς να αλλάξεις τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου....Πόσο να προσποιούμαι άλλο πια ότι όλα πάνε καλά και ότι με το παραμικρό που λέει δεν νευριάζω;Όσο και να αγαπάς έναν άνθρωπο όταν ο χαρακτήρας του είναι ενός 5-χρόνου παιδιού ,και ας απέχει από εκείνη την εποχή 18 χρόνια, δεν στεριώνει η κατάσταση.
Δεν έχω βρίσει ποτέ άνθρωπο στην ζωή μου.Τον έβρισα σαν τον τελευταίο ακοινώνητο.Στα ελληνικά γιατί ήταν Έλληνας.Με είχε φέρει στο αμήν.Ησύχασα τουλάχιστον......

Άρεσαν...