Όνειρο ήτανε....

Θα πέσουν όλα τα αεροπλάνα της Aegean κάποια μέρα στα οποία έχω βρεθεί.Απο το κλάμα που έχω ρίξει εκεί μέσα, από της αναμνήσεις που αφήνω συνέχεια πίσω μου, απο μια ζωή που βρίσκεται ανάμεσα σε μία πτήση με προορισμό το αεροδρόμιο Μακεδονία και πίσω.Πέρασαν 5 μήνες από τότε που είδα τελευταία φορά την οικογένεια μου, τους φίλους μου για τους οποίους θυσίασα 14 χρόνια της ζωής μου, τα μέρη που μεγάλωσα.
Με την σχολή πάνε όλα περίφημα, πως μπορεί να μου φτάνει όμως αυτό; Αναπληρώνονται τόσο εύκολα οι νύχτες στον κινηματογράφο που πέρασα μόνος; Τα ατέλειωτα μπουκάλια κρασιού που έπινα για να μην σκέφτομαι;Τα αναπάντητα τηλεφωνήματα μέσα στην νύχτα;
Δεν θέλω κανέναν τους.Γιατί θα σκέφτεσαι...θα σου το πω ωμά "για τον πούτσο είναι όλοι φίλε μου". Basta.

Κλείνω για άλλη μια φορά το τηλέφωνο και βάζω τέρμα.Άσκοπα ταλαιπωρούμαι με άτομα που δεν το αξίζουν, συμβιβασμοί,ενοχές, άδεια δωμάτια.Ένα άτομο το άξιζε και αυτό έμεινε εκεί,2624 Km μακριά μου......