Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

Comment

Τελικά οσα χρόνια και να ζεί κανείς σε μία χώρα, την νοοτροπία του και τις συνήθειες του δεν τις αλλάζει, το λέει άλλωστε και η παλιά μας παροιμία.

Πάνω που έχεις βρεθεί με κάποιον και βλέπεις οτι ταιριάζει, κάτι πάντα γινεται και χαλάει.


Διάβασα την τελευταία φορά ενα σχόλειο στο ιστολόγιο μου:

"Τα κείμενα σου και τα προβλήματα σου είναι εφηβικά,grow up..."

Εγώ από την άλλη θα ήθελα να έβρισκα έναν έφηβο σαν εμένα,διωγμένο απο το σπίτι του στα 15, σε ξένη χώρα στα 17, τρία χρόνια τώρα χωρίς οικογένεια και πραγματικό σπιτικό.Ζητώ ειλικρινά συγγνώμη από το κύριο.Ξέχασα πως η ωριμότητα πλέον αποτελεί συνάρθρησμα ψυχικών αναπηριών,υλικές ηδονές, απουσία τρυφερότητας παρά μόνο συναντήσεις, σκιές σε δωμάτια πνιγμένα στις ενοχές.Αυτά είναι εξάλλου παραμύθια και παιδιαρίσματα που γράφω.Το να κάνεις ασύστολο σεξ με σώματα πλημμυρισμένα στις ορμόνες και στον ιδρώτα που εξατμίζετε,πιστεύοντας ακράδαντα πως σ'αυτο το συσσωμάτωμα ανθρώπων θα βρεις το έταιρων σου ήμισυ σε, κάνει ώριμο.

Γελάστηκες παλικάρι μου.Να μην μεγαλώσω ποτέ λοιπόν.Έφηβος θέλω να μείνω.Εσύ αυτό αναζητάς δυστυχώς.Να τρέχουν όλοι στο παιδίω του Άρεως και στις σάουνες,όπου οι ψυχές υποτιμούνται και όλα περιστρέφονται από έναν ιστό γεμάτο με αίμα.Με υποβαθμίζει σαν άνθρωπο αυτό,συγγνώμη,που δεν μπορώ να μεγαλώσω και να γίνω όπως εσύ.

Μπορεί κανείς να νιώσει μοναξιά ξέρετε ακόμα και σε μία μεγάλη ανθρωποθάλασσα, που ποτέ δεν σε προσεγγίζει ποτέ πραγματικά.

Και επανέρχομαι στο θέμα της νοοτροπίας.


Οι Γερμανοί είναι πολύ χαλαροί σε σχέση με την καθημερινότητα τους.Θεωρούν ανήκουστα πράγματα, αυτονόητα.Επικρατή η ελεύθερη σχέση εδώ,μου δίνει όλο αυτό την αίσθηση πως μονίμως ίπτανται ένα "θα δούμε" στον αέρα.Ακούς: "Είσαι πραγματικά αυτό που ψάχνω, μ'αρέσεις πολύ εξωτερικά αλλά δεν ξέρω αν θα μπορέσω να αναπτύξω ποτέ συναισθήματα για σένα."

Ποια συναισθήματα;Απ'ότι ξέρω,βλεπόμαστε εδώ και μία εβδομάδα!

"3 Χρόνια 'μείναν.Έχω να κάνω τελικά μόνο με νούμερα;" σκέφτομαι και κοιτάζω την ώρα να δω αν προλαβαίνω το τελευταίο μετρό με προορισμό το σπίτι μου, εκεί όπου έχω μάθει καλά να τα βρίσκω με τον εαυτό μου και τις ιδιοτροπίες μου.Εκεί που οι τέσσερις τύχοι μου παρέχουν προστασία από την ευάλωτη ψυχολογία μου και το πυκνό χιόνι...

"Άλλα 10 λεπτά" συμπεραίνω και τα χέρια μου εκτελούν τις γνωστές μηχανικές κινήσεις για να στρίψω τσιγάρο...


ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ....


Άρεσαν...