Τετάρτη 22 Μαΐου 2013

"Και όλα άλλαζουν"

Εδώ και ένα χρόνο ανεπαίσθητα προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου πως όλας θα πάνε καλά.
Μήνες πολλοί πέρασαν, διψασμένο πλέον το δικο σου σώμα για επαφή. Εγώ που απέμεινα όμως; Φοβάμαι πως δεν έμαθα να αγαπάω ποτέ σωματικά, πως εγώ το σεξ ποτέ δεν το έβλεπα σαν μια ανταλλαγή συναισθημάτων, σαν μία πράξη αγάπης. Παρα μόνο σάρκα. Ναι αυτή την σάρκα αναφέρω που ιδρώνει στα σκοτεινά δωμάτια της ξένης πολυκατοικίας.
Σε αυτά τα αυτοκίνητα που δεν θα τα ξαναδώ ποτέ και μέσα άβυσσο θυμίζουν. Τα άγνωστα πρόσωπα που χάθηκαν. Να αρχίσω να κλαίω, να πω πως σε αγαπώ; δεν θα σου φτάσει το ξέρω. Δεν ξεδίψασε την τελευταία φορά την ανασφάλεια που μεγαλώνει μέσα σου. Το μόνο που μπορώ είναι να ανθίσταμαι στις ανάγκες των αλλωνών. Επανειλημμένα εγώ είμαι το πρόβλημα, που σε κάθε σχέση τα ίδια κάνω.
Εν τέλει όλα μεταβάλονται σε κάτι διαφορετικό απο αυτό που είχαμε στο νού μας. Βεβαία οχι σε όλους. Σε εμάς σε αρνητική φορά. Σε αυτούς που ούτε με τον εαυτό μας τα βγάζουμε πέρα...






Συγγνώμη πραγματικά.

Δευτέρα 12 Μαρτίου 2012

Μετακόμιση

Άλλαξαν ολα σε 8 μηνες.Ριζικα. Μια καινουργια σχέση, καινούργιος σκύλος μεχρι και καινούργιο σπίτι.
Μετακομίσα μαζι του τελικα, απο την αρχη της σχέσης, οχι δεν δυστασα ουτε μια στιγμή. Ενθουσιασμός θα το πουν πολλοί, εγω αλλωστε το ειπα αλλα το έκανα δεν φοβηθηκα. Μαλώσαμε , τα ξαναβρήκαμε. Εμπειρίες, πάθος, δάκρυα, αναμεικτα συναισθήματα ολο αυτο τον καιρο. Έχει γίνει κομμάτι της ζωής μου τελικα. Εκεί που οι διαδρομές Ελλάδα-Γερμανία μου ρουφούσαν ολη την ενέργεια που ειχα, σταμάτησε η aegean να πετά πια για μένα τόσο συχνά. Οι μελαγχωλικοί τοίχοι αντικαταστάθηκαν πια απο ενα διαμέρισμα γεμάτο ζωή και χρώματα. Καλο η κακό σπουδάζουμε μαζί. Αλλοτε με ενοχλεί, αλλοτε μου αρέσει. Το να μην μπορείς μερικές μέρες να ξεφύγεις απο οτιδήποτε σου θυμήζει διάγνωση ή θεράπεια, αποβαίνει οδυνηρό ως και κουραστικό.
Οι γονείς όμως; Αχ οι γονείς... Τα κρύβω όσο μπορώ.Άκομα και ο ψυχοθεραπευτής μου καταλαβε τα χάλια μας. Όχι δεν θα ξαναφοβηθώ μήπως με διώξουν. Τον αγαπώ στην τελική και αν λάχει θα πάρω δάνειο να τελειώσω τις σπουδές μου, υπολογισμένα είναι 15.000 που θα χρειαζόμουν μέχρι να πάρω πτυχίο. Όλα στην ώρα τους.
Ακουω την πόρτα να χτυπάει και βλέπω τον Φ. σαν μικρό παιδι να έρχεται προσπαθόντας, με τα ελάχιτα ελληνικά που ξέρει, να αποκρυπτογραφίσει τις προτάσεις... "Καλά έκανα τελικα" λέω και κλείνω τον υπολογιστή...

Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

Comment

Τελικά οσα χρόνια και να ζεί κανείς σε μία χώρα, την νοοτροπία του και τις συνήθειες του δεν τις αλλάζει, το λέει άλλωστε και η παλιά μας παροιμία.

Πάνω που έχεις βρεθεί με κάποιον και βλέπεις οτι ταιριάζει, κάτι πάντα γινεται και χαλάει.


Διάβασα την τελευταία φορά ενα σχόλειο στο ιστολόγιο μου:

"Τα κείμενα σου και τα προβλήματα σου είναι εφηβικά,grow up..."

Εγώ από την άλλη θα ήθελα να έβρισκα έναν έφηβο σαν εμένα,διωγμένο απο το σπίτι του στα 15, σε ξένη χώρα στα 17, τρία χρόνια τώρα χωρίς οικογένεια και πραγματικό σπιτικό.Ζητώ ειλικρινά συγγνώμη από το κύριο.Ξέχασα πως η ωριμότητα πλέον αποτελεί συνάρθρησμα ψυχικών αναπηριών,υλικές ηδονές, απουσία τρυφερότητας παρά μόνο συναντήσεις, σκιές σε δωμάτια πνιγμένα στις ενοχές.Αυτά είναι εξάλλου παραμύθια και παιδιαρίσματα που γράφω.Το να κάνεις ασύστολο σεξ με σώματα πλημμυρισμένα στις ορμόνες και στον ιδρώτα που εξατμίζετε,πιστεύοντας ακράδαντα πως σ'αυτο το συσσωμάτωμα ανθρώπων θα βρεις το έταιρων σου ήμισυ σε, κάνει ώριμο.

Γελάστηκες παλικάρι μου.Να μην μεγαλώσω ποτέ λοιπόν.Έφηβος θέλω να μείνω.Εσύ αυτό αναζητάς δυστυχώς.Να τρέχουν όλοι στο παιδίω του Άρεως και στις σάουνες,όπου οι ψυχές υποτιμούνται και όλα περιστρέφονται από έναν ιστό γεμάτο με αίμα.Με υποβαθμίζει σαν άνθρωπο αυτό,συγγνώμη,που δεν μπορώ να μεγαλώσω και να γίνω όπως εσύ.

Μπορεί κανείς να νιώσει μοναξιά ξέρετε ακόμα και σε μία μεγάλη ανθρωποθάλασσα, που ποτέ δεν σε προσεγγίζει ποτέ πραγματικά.

Και επανέρχομαι στο θέμα της νοοτροπίας.


Οι Γερμανοί είναι πολύ χαλαροί σε σχέση με την καθημερινότητα τους.Θεωρούν ανήκουστα πράγματα, αυτονόητα.Επικρατή η ελεύθερη σχέση εδώ,μου δίνει όλο αυτό την αίσθηση πως μονίμως ίπτανται ένα "θα δούμε" στον αέρα.Ακούς: "Είσαι πραγματικά αυτό που ψάχνω, μ'αρέσεις πολύ εξωτερικά αλλά δεν ξέρω αν θα μπορέσω να αναπτύξω ποτέ συναισθήματα για σένα."

Ποια συναισθήματα;Απ'ότι ξέρω,βλεπόμαστε εδώ και μία εβδομάδα!

"3 Χρόνια 'μείναν.Έχω να κάνω τελικά μόνο με νούμερα;" σκέφτομαι και κοιτάζω την ώρα να δω αν προλαβαίνω το τελευταίο μετρό με προορισμό το σπίτι μου, εκεί όπου έχω μάθει καλά να τα βρίσκω με τον εαυτό μου και τις ιδιοτροπίες μου.Εκεί που οι τέσσερις τύχοι μου παρέχουν προστασία από την ευάλωτη ψυχολογία μου και το πυκνό χιόνι...

"Άλλα 10 λεπτά" συμπεραίνω και τα χέρια μου εκτελούν τις γνωστές μηχανικές κινήσεις για να στρίψω τσιγάρο...


ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ....


Κυριακή 22 Αυγούστου 2010

Όνειρο ήτανε....

Θα πέσουν όλα τα αεροπλάνα της Aegean κάποια μέρα στα οποία έχω βρεθεί.Απο το κλάμα που έχω ρίξει εκεί μέσα, από της αναμνήσεις που αφήνω συνέχεια πίσω μου, απο μια ζωή που βρίσκεται ανάμεσα σε μία πτήση με προορισμό το αεροδρόμιο Μακεδονία και πίσω.Πέρασαν 5 μήνες από τότε που είδα τελευταία φορά την οικογένεια μου, τους φίλους μου για τους οποίους θυσίασα 14 χρόνια της ζωής μου, τα μέρη που μεγάλωσα.
Με την σχολή πάνε όλα περίφημα, πως μπορεί να μου φτάνει όμως αυτό; Αναπληρώνονται τόσο εύκολα οι νύχτες στον κινηματογράφο που πέρασα μόνος; Τα ατέλειωτα μπουκάλια κρασιού που έπινα για να μην σκέφτομαι;Τα αναπάντητα τηλεφωνήματα μέσα στην νύχτα;
Δεν θέλω κανέναν τους.Γιατί θα σκέφτεσαι...θα σου το πω ωμά "για τον πούτσο είναι όλοι φίλε μου". Basta.

Κλείνω για άλλη μια φορά το τηλέφωνο και βάζω τέρμα.Άσκοπα ταλαιπωρούμαι με άτομα που δεν το αξίζουν, συμβιβασμοί,ενοχές, άδεια δωμάτια.Ένα άτομο το άξιζε και αυτό έμεινε εκεί,2624 Km μακριά μου......

Σάββατο 17 Ιουλίου 2010

Αναστεναγμός

Προχώρησα προς την έξοδο του κτηρίου ζαλισμένος από τους συνειρμούς και της παροδικές σκέψεις.Τίποτα ουσιαστικό δεν σκεφτόμουν, άναψα το πρώτο τσιγάρο της ημέρας και ένιωσα τον καπνό να διαπερνά τον εγκέφαλο μου, προσδίδοντας μου την γνωστή κάλπικη χαλάρωση.
Έχω μπουχτίσει.Αυτό είναι όλο, μία αποτυχημένη εξέταση με λύγισε.Νιώθω πως δεν έχω άλλη δύναμη.Είναι κάποιες φορές που δεν θέλω να σηκωθώ το πρωί από το κρεβάτι, να πατήσω στην ανιαρή ξεθωριασμένη πραγματικότητα που μόνο να απογοητεύει και να αποδυναμώνει ξέρει.
"Έρχομαι" του γράφω απλά και κλείνω το κινητό.Αυτόν χρειάζομαι τώρα,να σβήσει με τον ιδρώτα του την φωτιά της απελπισίας μου γιατί τα δικά μου δάκρυα σταμάτησαν προπολού.Του συμπεριφέρθηκα άσχημα.Το ξέρω.Μα άμα δεν χτυπήσει το κύμα της οργής μου τον άνθρωπο πού έχω δίπλα μου τότε ποιος θα ακούσει τον παφλασμό της αγανάκτησης μου;
Πολλές φορές δεν ξέρω τι θέλω, δεν έχω μάθει να ξεκαθαρίζω τα πράγματα στην ζωή μου, έχω την τέχνη να τα αφήνω να αιωρούνται μέχρι που με πνίγουν και αποχωρώ.Δεν θα το κάνω αυτήν την φορά, δεν αξίζει να ματώσει άλλη μια καρδιά για τις δικές μου βεβιασμένες αποφάσεις.Του είπα τι δεν μ'αρέσει.Το τι με ικανοποιεί είναι περίπλοκο, δεν το ξέρω ούτε ο ίδιος μου, και ας έχω περάσει άπειρα βράδια ξάγρυπνος στο σκοτεινό κελί μου ψάχνοντας για απαντήσεις.Είναι από τις λίγες φορές που έχω καλό συναίσθημα για κάποιον και ας λένε όλοι ότι δεν ταιριάζουμε, ότι δεν είναι του επιπέδου μου και τα γνωστά κλισέ.Τώρα που αποδέχτηκα εγώ τις καταστάσεις κανείς δεν μπορεί ούτε και νοητά να μας κάνει να χωρίσουμε....

''Meine Damen und Herren am Gleis 5 Willkommen in Wiesbaden.Nächste Fahrgelegenheiten....''

Δευτέρα 12 Ιουλίου 2010

Συνθήκη των Σεβρών

Γιά άλλη μια φορά την βγάζω στους δρόμους.Είμαι μέσα στο τρένο με προορισμό το Wiesbaden.
Άμα με δείτε μοιάζω με τους ναρκομανής του σταθμού.Έχω κάνει 8 ώρες ταξίδι,πάνε έλα, μέσα σε 13 ώρες.

Πρόβλημα 1:
Είχα πάντα τρομερό πρόβλημα με τούς Τούρκους.Λόγο εθνικισμού και μόνο έλεγα πως δεν υπήρχε πιθανότητα να είμαι με Τούρκο.Το γεγονός και μόνο πως είναι μουσουλμάνοι με ξενέρωνε.Δεν θέλετε να το επεκτείνω στην περιτομή;...

Πρόβλημα 1,συνέχεια:

Δέν ήταν μόνο προσωπικό το πρόβλημά μου, αλλα και όποτε μια συμφοιτήτρια μου τα έφτιαχνε με εναν απο "δάυτους" "γινόμουν Τούρκος".Ούτε να ακούσω ήθελα για τα προβλήματα τους γιατι για εμένα ήταν φυσιολογικά.
"Ανατολίτης άντρας είναι χρυσή μου, τι περιμένεις;"

Τελικό Αποτέλεσμα:

Έχω σχέση με Τούρκο.Ξεκινήσαμε την γνωστή κουβέντα στο ΜΣΝ.Αυτός πίστευε προς έκπληξη μου εξαρχής πως θα ταιριάξουμε.Εγώ πάλι ούτε μου περνούσε από το μυαλό πως θα γίνουμε ζευγάρι.Εξάλλου Τούρκος ήταν.Πέρασαν κάνα δύο μέρες και με προσκάλεσε στο Wiesbaden.Μετά την επιτυχία στην Φυσιολογία και την αποτυχία στην Βιοχημεία είπα να βγω να ξεσκάσω (και μόνο για αυτό πήγαινα.....κούνια που με κούναγε...).Η ιδέα και μόνο πως θα βγω με τούρκο με έκανε να νιώθω παρακμιακά και υποβαθμισμένα.Ναι, καλά ακούσατε....Μην σας φαίνεται παράξενο, οι τούρκοι εδώ είναι κάτι σαν τους Λατινοαμερικάνους στις ΗΠΑ (πέρα των ρατσιστικών πεποιθήσεων)
Δεν θα το ξεχάσω.Εκείνη την ημέρα είχε 30 βαθμούς στην Γερμανία.Απο μακριά βλέπω να πλησιάζει στον κεντρικό σταθμό των τρένων μαζί με τον σκύλο του (ναι αγαπάω τα ζωάκια και για αυτό έγινα κτηνίατρος αλλά οχι ρε φίλε στο πρώτο ραντεβού).Ένιωθα απίστευτα μικρός μπροστά στην χλιδή του σταθμού, με εκείνα τα φωτεινά τζάμια και τους διαδρόμους που γυαλίζουν.Στο "ύψος μου εγώ" και εκείνος, μαύρα μαλλιά,μούσι και τριχωτός.Τυπικός τούρκικος μαχαλάς.Του στραβού το δίκαιο να λέγεται, τον είδα και γυάλισε το μάτι μου.......



Μία μέρα μετά.....

"Ελπίζω να έβγαλες τα παπούτσια σου!" μου λέει και πριν προλάβει να τελειώσει τρέχω βιαστικά να τα βγάλω για να πω ναι
"Καλά σπίτι σου δεν βγάζεις τα παπούτσια;" πρόλαβε να με δει
"Εεε,όχι" του απαντάω μη ξέροντας αν η ειλικρινής απάντηση ήταν και η σωστή.
"Πάω να φέρω κάτι να φάμε μπες στο δωμάτιο δεξιά και έρχομαι" με επιβεβαιώνει
Το σπίτι μέσα μου θύμισε χωριό.Τα δαντελωτά κεσεδάκια, τα ξύλινα κάδρα και έπιπλα μέχρι ακόμα και η μυρωδιά απο σπιτικό φαΐ.Στρίβω δεξιά και ανοίγω την πόρτα του δωματίου του.Έχασα όλα μου τα συναισθήματα,αντιδράσεις μονομιάς.Ήταν σαν να μου ρούφηξε το δωμάτιο τα πάντα μονομιάς.Προσπαθώ να γεμίσω το μάτι μου και δεν μπορώ.Το μόνο που μου περιστρέφεται στο μυαλό είναι το άκουσμα της λέξης φτώχεια.Σε εκείνο το δωμάτιο το μόνο που ήταν πιο ακριβό από το μπλουζάκι μου (που ήταν και Η&Μ) ήταν ένα μπουκαλάκι Aqua di Gió που ήταν και άδειο.

Πρόβλημα (;) 3

Τον έχω ερωτευτεί παράφορα και ζώ μονίμως με μία ανησυχία μήπως τον χάσω.Χάνεται....το βλέπω στα μάτια του, είναι μερικές φορές πραγματικά απών.Η ανασφάλεια η δική μου ανεβαίνει σαν το θερμόμετρο σε κάτι καλοκαιρινά μεσημέρια του Ιούλη.

Τι θα κάνω:

Θα σταματήσω να σκιαγραφώ το μέλλον μας κοινό και λαμπρό.Πρέπει να το δώ πιο χαλαρά και να ηρεμήσω.Αυτό δηλαδή το πιστέψατε τώρα εσείς;

Τετάρτη 2 Ιουνίου 2010

Κάτι το τόσο αστείο...


Είναι πραγματικά αστείο για να μην πω γελοίο, το πως πιστεύουν μερικοί άνθρωποι ότι όλα σε αυτόν τον κόσμο συγχωρούνται.Το κακό είναι οτι κανείς δεν καταλαβαίνει τα λάθη του.Νομίζω πως το να καταλάβει κανείς ατομικά πιο είναι το λάθος είναι σημαντικό και όχι να το δείξει στους άλλους.
Αρνούμαι κατηγορηματικά να μιλήσω σε οποιονδήποτε εκμεταλλευτεί φίλο η οποιοδήποτε πρώην που θυμήθηκε να κάνει την απολογία του μετά από έναν χρόνο.
Δεν θα συγχωρούμε πάντα εμείς.Δεν πάει έτσι ο κόσμος μπροστά.Αντιθέτως μας χρησιμοποιούν ακατάσχετα και πάνω στα δύσκολα μας πετάνε....
Να μου λείπει.....

ΥΣ.δάκρυσα.δάκρυσα γιατί διάβασα κάπου κάτι για μένα, απο έναν άνθρωπο που δέν ήξερα οτι ήταν τόσο κοντά μου.....

Άρεσαν...