Comment

Τελικά οσα χρόνια και να ζεί κανείς σε μία χώρα, την νοοτροπία του και τις συνήθειες του δεν τις αλλάζει, το λέει άλλωστε και η παλιά μας παροιμία.

Πάνω που έχεις βρεθεί με κάποιον και βλέπεις οτι ταιριάζει, κάτι πάντα γινεται και χαλάει.

Διάβασα την τελευταία φορά ενα σχόλειο στο ιστολόγιο μου:

"Τα κείμενα σου και τα προβλήματα σου είναι εφηβικά,grow up..."

Εγώ από την άλλη θα ήθελα να έβρισκα έναν έφηβο σαν εμένα,διωγμένο απο το σπίτι του στα 15, σε ξένη χώρα στα 17, τρία χρόνια τώρα χωρίς οικογένεια και πραγματικό σπιτικό.Ζητώ ειλικρινά συγγνώμη από το κύριο.Ξέχασα πως η ωριμότητα πλέον αποτελεί συνάρθρησμα ψυχικών αναπηριών,υλικές ηδονές, απουσία τρυφερότητας παρά μόνο συναντήσεις, σκιές σε δωμάτια πνιγμένα στις ενοχές.Αυτά είναι εξάλλου παραμύθια και παιδιαρίσματα που γράφω.Το να κάνεις ασύστολο σεξ με σώματα πλημμυρισμένα στις ορμόνες και στον ιδρώτα που εξατμίζετε,πιστεύοντας ακράδαντα πως σ'αυτο το συσσωμάτωμα ανθρώπων θα βρεις το έταιρων σου ήμισυ σε, κάνει ώριμο.

Γελάστηκες παλικάρι μου.Να μην μεγαλώσω ποτέ λοιπόν.Έφηβος θέλω να μείνω.Εσύ αυτό αναζητάς δυστυχώς.Να τρέχουν όλοι στο παιδίω του Άρεως και στις σάουνες,όπου οι ψυχές υποτιμούνται και όλα περιστρέφονται από έναν ιστό γεμάτο με αίμα.Με υποβαθμίζει σαν άνθρωπο αυτό,συγγνώμη,που δεν μπορώ να μεγαλώσω και να γίνω όπως εσύ.

Μπορεί κανείς να νιώσει μοναξιά ξέρετε ακόμα και σε μία μεγάλη ανθρωποθάλασσα, που ποτέ δεν σε προσεγγίζει ποτέ πραγματικά.

Και επανέρχομαι στο θέμα της νοοτροπίας.

Οι Γερμανοί είναι πολύ χαλαροί σε σχέση με την καθημερινότητα τους.Θεωρούν ανήκουστα πράγματα, αυτονόητα.Επικρατή η ελεύθερη σχέση εδώ,μου δίνει όλο αυτό την αίσθηση πως μονίμως ίπτανται ένα "θα δούμε" στον αέρα.Ακούς: "Είσαι πραγματικά αυτό που ψάχνω, μ'αρέσεις πολύ εξωτερικά αλλά δεν ξέρω αν θα μπορέσω να αναπτύξω ποτέ συναισθήματα για σένα."

Ποια συναισθήματα;Απ'ότι ξέρω,βλεπόμαστε εδώ και μία εβδομάδα!

"3 Χρόνια 'μείναν.Έχω να κάνω τελικά μόνο με νούμερα;" σκέφτομαι και κοιτάζω την ώρα να δω αν προλαβαίνω το τελευταίο μετρό με προορισμό το σπίτι μου, εκεί όπου έχω μάθει καλά να τα βρίσκω με τον εαυτό μου και τις ιδιοτροπίες μου.Εκεί που οι τέσσερις τύχοι μου παρέχουν προστασία από την ευάλωτη ψυχολογία μου και το πυκνό χιόνι...

"Άλλα 10 λεπτά" συμπεραίνω και τα χέρια μου εκτελούν τις γνωστές μηχανικές κινήσεις για να στρίψω τσιγάρο...

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ....

Όνειρο ήτανε....

Θα πέσουν όλα τα αεροπλάνα της Aegean κάποια μέρα στα οποία έχω βρεθεί.Απο το κλάμα που έχω ρίξει εκεί μέσα, από της αναμνήσεις που αφήνω συνέχεια πίσω μου, απο μια ζωή που βρίσκεται ανάμεσα σε μία πτήση με προορισμό το αεροδρόμιο Μακεδονία και πίσω.Πέρασαν 5 μήνες από τότε που είδα τελευταία φορά την οικογένεια μου, τους φίλους μου για τους οποίους θυσίασα 14 χρόνια της ζωής μου, τα μέρη που μεγάλωσα.
Με την σχολή πάνε όλα περίφημα, πως μπορεί να μου φτάνει όμως αυτό; Αναπληρώνονται τόσο εύκολα οι νύχτες στον κινηματογράφο που πέρασα μόνος; Τα ατέλειωτα μπουκάλια κρασιού που έπινα για να μην σκέφτομαι;Τα αναπάντητα τηλεφωνήματα μέσα στην νύχτα;
Δεν θέλω κανέναν τους.Γιατί θα σκέφτεσαι...θα σου το πω ωμά "για τον πούτσο είναι όλοι φίλε μου". Basta.

Κλείνω για άλλη μια φορά το τηλέφωνο και βάζω τέρμα.Άσκοπα ταλαιπωρούμαι με άτομα που δεν το αξίζουν, συμβιβασμοί,ενοχές, άδεια δωμάτια.Ένα άτομο το άξιζε και αυτό έμεινε εκεί,2624 Km μακριά μου......

Αναστεναγμός

Προχώρησα προς την έξοδο του κτηρίου ζαλισμένος από τους συνειρμούς και της παροδικές σκέψεις.Τίποτα ουσιαστικό δεν σκεφτόμουν, άναψα το πρώτο τσιγάρο της ημέρας και ένιωσα τον καπνό να διαπερνά τον εγκέφαλο μου, προσδίδοντας μου την γνωστή κάλπικη χαλάρωση.
Έχω μπουχτίσει.Αυτό είναι όλο, μία αποτυχημένη εξέταση με λύγισε.Νιώθω πως δεν έχω άλλη δύναμη.Είναι κάποιες φορές που δεν θέλω να σηκωθώ το πρωί από το κρεβάτι, να πατήσω στην ανιαρή ξεθωριασμένη πραγματικότητα που μόνο να απογοητεύει και να αποδυναμώνει ξέρει.
"Έρχομαι" του γράφω απλά και κλείνω το κινητό.Αυτόν χρειάζομαι τώρα,να σβήσει με τον ιδρώτα του την φωτιά της απελπισίας μου γιατί τα δικά μου δάκρυα σταμάτησαν προπολού.Του συμπεριφέρθηκα άσχημα.Το ξέρω.Μα άμα δεν χτυπήσει το κύμα της οργής μου τον άνθρωπο πού έχω δίπλα μου τότε ποιος θα ακούσει τον παφλασμό της αγανάκτησης μου;
Πολλές φορές δεν ξέρω τι θέλω, δεν έχω μάθει να ξεκαθαρίζω τα πράγματα στην ζωή μου, έχω την τέχνη να τα αφήνω να αιωρούνται μέχρι που με πνίγουν και αποχωρώ.Δεν θα το κάνω αυτήν την φορά, δεν αξίζει να ματώσει άλλη μια καρδιά για τις δικές μου βεβιασμένες αποφάσεις.Του είπα τι δεν μ'αρέσει.Το τι με ικανοποιεί είναι περίπλοκο, δεν το ξέρω ούτε ο ίδιος μου, και ας έχω περάσει άπειρα βράδια ξάγρυπνος στο σκοτεινό κελί μου ψάχνοντας για απαντήσεις.Είναι από τις λίγες φορές που έχω καλό συναίσθημα για κάποιον και ας λένε όλοι ότι δεν ταιριάζουμε, ότι δεν είναι του επιπέδου μου και τα γνωστά κλισέ.Τώρα που αποδέχτηκα εγώ τις καταστάσεις κανείς δεν μπορεί ούτε και νοητά να μας κάνει να χωρίσουμε....

''Meine Damen und Herren am Gleis 5 Willkommen in Wiesbaden.Nächste Fahrgelegenheiten....''

Συνθήκη των Σεβρών

Γιά άλλη μια φορά την βγάζω στους δρόμους.Είμαι μέσα στο τρένο με προορισμό το Wiesbaden.
Άμα με δείτε μοιάζω με τους ναρκομανής του σταθμού.Έχω κάνει 8 ώρες ταξίδι,πάνε έλα, μέσα σε 13 ώρες.

Πρόβλημα 1:
Είχα πάντα τρομερό πρόβλημα με τούς Τούρκους.Λόγο εθνικισμού και μόνο έλεγα πως δεν υπήρχε πιθανότητα να είμαι με Τούρκο.Το γεγονός και μόνο πως είναι μουσουλμάνοι με ξενέρωνε.Δεν θέλετε να το επεκτείνω στην περιτομή;...

Πρόβλημα 1,συνέχεια:

Δέν ήταν μόνο προσωπικό το πρόβλημά μου, αλλα και όποτε μια συμφοιτήτρια μου τα έφτιαχνε με εναν απο "δάυτους" "γινόμουν Τούρκος".Ούτε να ακούσω ήθελα για τα προβλήματα τους γιατι για εμένα ήταν φυσιολογικά.
"Ανατολίτης άντρας είναι χρυσή μου, τι περιμένεις;"

Τελικό Αποτέλεσμα:

Έχω σχέση με Τούρκο.Ξεκινήσαμε την γνωστή κουβέντα στο ΜΣΝ.Αυτός πίστευε προς έκπληξη μου εξαρχής πως θα ταιριάξουμε.Εγώ πάλι ούτε μου περνούσε από το μυαλό πως θα γίνουμε ζευγάρι.Εξάλλου Τούρκος ήταν.Πέρασαν κάνα δύο μέρες και με προσκάλεσε στο Wiesbaden.Μετά την επιτυχία στην Φυσιολογία και την αποτυχία στην Βιοχημεία είπα να βγω να ξεσκάσω (και μόνο για αυτό πήγαινα.....κούνια που με κούναγε...).Η ιδέα και μόνο πως θα βγω με τούρκο με έκανε να νιώθω παρακμιακά και υποβαθμισμένα.Ναι, καλά ακούσατε....Μην σας φαίνεται παράξενο, οι τούρκοι εδώ είναι κάτι σαν τους Λατινοαμερικάνους στις ΗΠΑ (πέρα των ρατσιστικών πεποιθήσεων)
Δεν θα το ξεχάσω.Εκείνη την ημέρα είχε 30 βαθμούς στην Γερμανία.Απο μακριά βλέπω να πλησιάζει στον κεντρικό σταθμό των τρένων μαζί με τον σκύλο του (ναι αγαπάω τα ζωάκια και για αυτό έγινα κτηνίατρος αλλά οχι ρε φίλε στο πρώτο ραντεβού).Ένιωθα απίστευτα μικρός μπροστά στην χλιδή του σταθμού, με εκείνα τα φωτεινά τζάμια και τους διαδρόμους που γυαλίζουν.Στο "ύψος μου εγώ" και εκείνος, μαύρα μαλλιά,μούσι και τριχωτός.Τυπικός τούρκικος μαχαλάς.Του στραβού το δίκαιο να λέγεται, τον είδα και γυάλισε το μάτι μου.......



Μία μέρα μετά.....

"Ελπίζω να έβγαλες τα παπούτσια σου!" μου λέει και πριν προλάβει να τελειώσει τρέχω βιαστικά να τα βγάλω για να πω ναι
"Καλά σπίτι σου δεν βγάζεις τα παπούτσια;" πρόλαβε να με δει
"Εεε,όχι" του απαντάω μη ξέροντας αν η ειλικρινής απάντηση ήταν και η σωστή.
"Πάω να φέρω κάτι να φάμε μπες στο δωμάτιο δεξιά και έρχομαι" με επιβεβαιώνει
Το σπίτι μέσα μου θύμισε χωριό.Τα δαντελωτά κεσεδάκια, τα ξύλινα κάδρα και έπιπλα μέχρι ακόμα και η μυρωδιά απο σπιτικό φαΐ.Στρίβω δεξιά και ανοίγω την πόρτα του δωματίου του.Έχασα όλα μου τα συναισθήματα,αντιδράσεις μονομιάς.Ήταν σαν να μου ρούφηξε το δωμάτιο τα πάντα μονομιάς.Προσπαθώ να γεμίσω το μάτι μου και δεν μπορώ.Το μόνο που μου περιστρέφεται στο μυαλό είναι το άκουσμα της λέξης φτώχεια.Σε εκείνο το δωμάτιο το μόνο που ήταν πιο ακριβό από το μπλουζάκι μου (που ήταν και Η&Μ) ήταν ένα μπουκαλάκι Aqua di Gió που ήταν και άδειο.

Πρόβλημα (;) 3

Τον έχω ερωτευτεί παράφορα και ζώ μονίμως με μία ανησυχία μήπως τον χάσω.Χάνεται....το βλέπω στα μάτια του, είναι μερικές φορές πραγματικά απών.Η ανασφάλεια η δική μου ανεβαίνει σαν το θερμόμετρο σε κάτι καλοκαιρινά μεσημέρια του Ιούλη.

Τι θα κάνω:

Θα σταματήσω να σκιαγραφώ το μέλλον μας κοινό και λαμπρό.Πρέπει να το δώ πιο χαλαρά και να ηρεμήσω.Αυτό δηλαδή το πιστέψατε τώρα εσείς;

Κάτι το τόσο αστείο...

Είναι πραγματικά αστείο για να μην πω γελοίο, το πως πιστεύουν μερικοί άνθρωποι ότι όλα σε αυτόν τον κόσμο συγχωρούνται.Το κακό είναι οτι κανείς δεν καταλαβαίνει τα λάθη του.Νομίζω πως το να καταλάβει κανείς ατομικά πιο είναι το λάθος είναι σημαντικό και όχι να το δείξει στους άλλους.
Αρνούμαι κατηγορηματικά να μιλήσω σε οποιονδήποτε εκμεταλλευτεί φίλο η οποιοδήποτε πρώην που θυμήθηκε να κάνει την απολογία του μετά από έναν χρόνο.
Δεν θα συγχωρούμε πάντα εμείς.Δεν πάει έτσι ο κόσμος μπροστά.Αντιθέτως μας χρησιμοποιούν ακατάσχετα και πάνω στα δύσκολα μας πετάνε....
Να μου λείπει.....

ΥΣ.δάκρυσα.δάκρυσα γιατί διάβασα κάπου κάτι για μένα, απο έναν άνθρωπο που δέν ήξερα οτι ήταν τόσο κοντά μου.....

Ανάρτηση 13

Τελειώνει και αυτός ο μήνας και ο καιρός εδώ δεν λέει να καλυτερέψει.Θυμίζει κάπως ελληνικό Οκτώβρη.Έχω καιρό να γράψω, αλλά θεώρησα πως δεν ήταν αναγκαίο από την στιγμή που δεν συνέβησαν καθοριστικά πράγματα στην ζωή μου.Ένιωσα πως επαναλαμβάνετε το μέλλον.Τέτοια ρουτίνα προσέδιδαν οι εβδομάδες που περνούσαν.Τα ίδια καφέ, τα ίδια άτομα, οι ίδιες ασχολίες.Άλλαξα εγώ όμως πολλά.Ξεφορτώθηκα αχάριστους φίλους που μόνο να παίρνουν ήξεραν και ποτέ να προσφέρουν.Φίλους που πάντα νόμιζαν πως αυτοί είναι οι σωστοί και πως όλα τα κάνουν για χάρη των αλλονών.Δεν βαριέσαι, συχνά αλλάζουμε ταπέτες στην ζωή μας....

• 22 Μαρτίου 2010

Πριν δύο μέρες ήρθα επιτέλους Ελλάδα.Ο μήνας μου φάνηκε χρόνια ατελείωτα, μέσα στο άγχος και την πίεση,τίποτα παραπάνω.Μόλις έφτασα Λάρισα, ο ήλιος μου φάνηκε αφόρητος και αποπνικτικός σε σχέση με τα βαριά σύννεφα της Γερμανίας.Είχα ένα ραντεβού ήδη κλεισμένο από πριν, είπα να συνταιριάσω την επίσκεψη στις συμμαθήτριες μου μαζί με μία συνάντηση με ένα παιδί, το οποίο το ξέρω από τότε που πήγαινα γυμνάσιο αλλά δεν το είχα δει ποτέ από κοντά.Άλλος ο αέρας της χώρας μας τελικά.Ότι προβλήματα και να έχεις, φαίνεται σαν να φωτίζει ο ήλιος και την δική σου ψυχή.

22:00

«Πώς είμαι;» ρώτησα μες στο άγχος
«Καλά μια χαρά» μου απαντάνε με μια απάθεια οι φίλες μου,χωρίς καν να με κοιτάξουν.
«Ρέ σταματήστε λίγο να κοιτάτε τηλεόραση και πείτε μου!» είπα νευριασμένος
«Οο κούκλος!» μου λένε ενθουσιασμένες παρατηρώντας με από πάνω ως κάτω.
Το κουδούνι χτυπάει και νιώθω την αδρεναλίνη να κυλάει σε όλο μου το κορμί,προσπαθώ να κατευθυνθώ προς την πόρτα αλλά έχω την αίσθηση πως θα χάσω την ισορροπία μου....

01:00

«Να ξέρεις πως εγώ θα είμαι πάντα εδώ για σένα, ΟΤΙ και να συμβεί» μου ψιθυρίζει στο αυτί
Προσπαθώ να κρατήσω τα δάκρυα μου και τα μόνα λόγια που περιστρέφονται στον νου μου είναι "Γιατί τώρα και εδώ;" Έπρεπε να ήταν τελικά όπως τον περίμενα;

27 Μαρτίου 2010

«Θα σου δώσω κάτι» μου λέει και φεύγει όλο χαρά.Δεν προλαβαίνω να αντιδράσω μέχρι που επιστρέφει
«Θα σου δώσω αυτό για να ξέρεις ότι, ΟΠΟΥ και να'σαι, ΟΤΙ και να γίνει κάποιος θα είναι εκεί για σένα...»
Δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου.Ήταν ένα μπρελόκ σε σχήμα καρδιάς και ένα κλειδί.«Όχι αποκλείεται» είπα στον εαυτό μου.
«Τί είναι αυτό;»
«Το κλειδί του σπιτιού μου! Εσύ τι λες ρε χαζό;» αποκρίθηκε με μάτια που έλαμπαν από χαρά

11 Απριλίου 2010

"παρακαλούνται οι επιβάτες της Aegean Α513 με προορισμό την Φρανκφούστη να προχωρήσουν για τον έλεγχο των διαβατηρίων τους...."

Anatomie to my Broken Heart.....

Τι κάνουμε λοιπόν όταν δεν είμαστε καλά;Το αντίδοτο ποιος το έχει;Όπως και να έχει η ζωή, η παραμικρή αλλαγή μπορεί να μας κάνει να αισθανθούμε καλύτερα.Καταρχήν το έκλεισα το ρημάδι το ρομεο.Ξέχασα να φλερτάρω γιατί με αυτό το ιντερνετ παθαίνουμε τρομερή αναπηρία και το κακό είναι οτι ούτε το αντιλαμβανόμαστε.
Αποφάσισα μία νύχτα να βγω στην μετρόπολή να διασκεδάσω.Η αίσθηση που σου προκαλεί μία τόσο μεγάλη πόλη την νύχτα είναι απίστευτη. Αυτοκίνητα, φώτα, χλιδή, πλούσιοι ιδιοκτήτες ferrari,τα ναρκωτικά στο κόκκινο μίλι δίπλα στις πόρνες-κοριτσάκια.
Εγώ, ο ίδιος.Μεγάλες προσδοκίες για το βράδυ που δείχνουν έναν στοιχειώδη σεβασμό προς τον εαυτό μου.
Μπαίνουμε στο κλαμπ.Η γνωστή ταλαιπωρία όταν θέλεις να βγείς Σαββάτο βράδυ σε αυτό το ατελείωτο χάος.Περιμένεις στην είσοδο, πας να αφήσεις στην γκαρνταρόμπα τα σακάκια, περιμένεις για ποτό, πληρώνεις και όλα τα συναφή.
Έχω πάντα ένα παράξενο συναίσθημα όταν βγαίνω, είναι όλοι τόσο άγνωστοι αλλα συγχρόνος τόσο προσειτοί, σαν την θάλασσα που είναι τόσο απέραντη άλλα πάντα σε καλεί.Ξεχνάω πάντα τα προβλήματά μου υπο την επίδραση,προπαντός του αλκοόλ, και του πλήθους.
Σε ένα str8 κλαμπ μια γυναίκα είναι πανεύκολο να βρέι έναν τύπο.Εγώ ακόμα απελπισμένος, "έκλαιγα την μοίρα μου" για τον άντρα που δεν με θέλει.Ξαφνικά παρατηρώ έναν άντρα μέσα στο πλήθος.Η λίστα προϋποθέσεων ξετυλίχθηκε ξάφνου μυαλό μου:

• Κοντούλης
  
• Μουσάκι που έχει μεγαλώσει αρκετά
• Πανέμορφο χαμόγελο
• Ξέρει να χορεύει;!
• Αντρικές παλάμες και δάχτυλα
  
• ;Έρχεται κάπου απο τις μεσογειακές χώρες;

Γυάλισε το μάτι μου.Ερώτηση.Η συμφοιτήτριά μου που είναι τόση ώρα;
Έπεσα σε πανικό, το κλαμπ έσφυζε απο κόσμο.Πανικόβλητα γυρνούσα το κεφάλι μου να βρώ τα φουσκοτά ξανθά μαλλιά.Στο βάθος την είδα.Δεν ήταν όμως μόνη της.Αγκαλιά ήταν και φιλιόταν με έναν τύπο.Πιο βαθιά δεν γινόταν να πέσω.Απελπίστηκα πίστεψα πώς θα περάσω όλη την νύχτα μόνος μου.
"Θα του την πέσω σκέφτηκα"
Πέρασε περίπου μία ώρα και είδη οι μυς μου άρχισαν να διαμαρτύρονται.
"Θα φύγω από δίπλα του δεν μπορώ να τον βλέπω" σκέφτηκα και ψιθύρισα ασυναίσθητα.
Πριν προλάβω να απομακρυνθώ παρατηρώ ότι έρχεται από πίσω μου και στέκεται ακριβώς δίπλα μου..
"ΕΛΕΟΣ" σκέφτηκα "Τι θα γίνει τώρα, θα μου βιάζει για πολύ την ψυχολογία;"
"Θα χορέψω μαζί του" είπα και έκανα.
Με κοιτούσε και τον κοιτούσα, δεν ήξερα τι να πω (το ιντερνετ που λέγαμε).
"Πώς είσαι;" άκουσα μία φωνή πίσω μου και ένα χέρι που ακούμπησε στον ώμο
"Δεν ξέρω τι να του πω, χορεύουμε έχει και πόση ώρα!" φώναξα αστραπιαία
"Βρες κάτι" μου απάντησε ναζιάρικα, και γύρισε στον τύπο της.
Σταμάτησα δεν είχε ουσία, ήξερα οτι δεν υπήρχε πιθανότητα, δεν ήξερα καν αν είναι ομοφυλόφιλος.Καλά θα ήταν οποίος μου γυαλίζει να είναι και όλας.Φαινόταν πολύ αρρενωπός για να είναι.
"Έχεις μήπως ένα τσιγάρο;" είπε σε σπαστά γερμανικά.
"Να σου στρίψω;" ρώτησα σαστισμένος,σοκαρισμένος, ούτε έγω ξέρω πως.
"Γιατί όχι;" αποκρίθηκε.
"Απο πού είσαι τον ρώτησα;" με σπαστό τόνο φωνής φοβούμενος μην μου πει, Τούρκος.
"Ιταλία, μιλάνο"
Τα 'χασα, δεν μπορεί να έχω τέτοιο μάτι και ο πρώτος που μ'αρέσει να έρχεται από κάπου εκεί.Ακολούθησαν οι τυπικές κουβέντες,μέχρι που το κολλημένο μου μυαλό λειτούργησε.
"Τεκίλα πίνεις;" και πριν προλάβω να ολοκληρώσω αποκρίθηκε καταφατικά.
Η μία γίναν δύο, οι δύο τέσσερις.Το μυαλό μου έμοιαζε με βρεγμένο γραμμένο χαρτί.Άρχισα να χορεύω κολλητά του.Μύρισα το γνωστό Aqua di Gio στον λαιμό του και κάθε αναπνοή που έπαιρνα με μαστούρωνε.Ήταν τότε που με έπιασε απο την μέση και εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία να τον φιλήσω.Δεν έχω ξανανιώσει έτσι μόνο με ένα φιλί.Το είχα ανάγκη.Η μυρωδιά του με τρέλαινε.
Περάσαμε κάμποση ώρα αγκαλιά και οι δύο απελπισμένοι συμφοιτητές ένιωθαν πιο ευτυχισμένοι από ποτέ.Φυσικά η τάση μου εμένα για σιγουριά θα με καταστρέψει μία μέρα.
"Μένεις Φρανκφούρτη, η απλά δουλεύεις εδώ;"
"Δουλεύω και μένω εδώ..." και πριν προλάβω να πετάξω από την χαρά μου "...Φεύγω μεθαύριο για Λονδίνο, εκεί είναι η έδρα της δουλειάς μου" πέταξε το μαχαίρι....

Δεν πτοήθηκα.Ανταλλάξαμε αριθμούς,ένιωσα την τρυφερότητα που ήθελα.
"Θα σου γράψω, δεν θα σε ξεχάσω" με παρηγόρησε

Εγώ κύριος, απο το δωδεκάποντο που θα έλεγε και μία γυναίκα, δεν κατέβηκα...
Σκέψεις και περίεργα συναισθήματα μέσα στο τρένο ενώ η ήλιο ανέτειλε.Έφτασα σπίτι και έπεσα στο κρεβάτι χωρίς να σκεφτώ τίποτα...
Ξεκίνησα γυμναστήριο, θέλω μυς.....

Τέλος...

Του τα είπα όλα........όσα είπα στο προηγούμενο ποστ.Μου είπε πως θέλει να μείνουμε φίλοι...
Τα Mc donalds είναι ανοιχτά τέτοια ώρα άραγε;

Και πάλι απ'την αρχή.....

Είχα μιλήσει στα προηγούμενα ποστ μου για ένα παιδί το οποίο γνώρισα και (ας πάρω τον τόνο του δημοτικού) το ήθελα πολύ .
Εντάξει είπα στην αρχή θα είμαστε χαλαρά, δεν βιαζόμαστε, αρκεί να περνάμε σε πρώτο στάδιο καλά.Ήτανε που άκουσα και τις συμβουλές κάποιον εδώ μέσα.
Μετά από ένα μήνα:
Τίποτα.Απολύτως Τίποτα.Μου είπε ότι μ'αγαπά (μην είμαι και μουλάρι)...
Να ρωτήσω τώρα εγώ τι να το κάνω; Βρισκόμαστε δεν βρισκόμαστε 1 φορά την εβδομάδα και είναι μονίμως με μία φίλη του, η οποία έχει πάθει εμμονή με τα προφίλ μου και τα μηνύματα στο κινητό μου ξέροντας πιο πολλά για την προσωπική μου ζωή απ'οτι εγώ.Σχέση δεν έχουμε ακόμα, θέλει χρόνο λέει.Μα τι να το κάνω αν μ'αγαπάει και δεν είμαστε μαζί ούτε βλεπόμαστε;
Το καταλαβαίνω άλλοι άνθρωποι χρειάζονται πιο πολύ χρόνο απ'οτι εγώ.Μα πώς θα δει ποιος πραγματικά είμαι, αν δεν είμαστε μαζί;Πότε θα ξεκινήσω να "του δείχνω τον πραγματικό μου εαυτό";
Επιστρέφω στο πρόβλημα με τα χρονικά περιθώρια και το εγω-χρειάζομαι-δεκα-χρόνια-για-να-τα-φτιάξω-με-κάποιον.Έχεις να με δεις 5 μέρες, ή κάνω λάθος; Τι χρόνο θέλεις δηλαδή αν δεν με βλέπεις;Με αυτόν τον ρυθμό ούτε μία ζωή δεν μας φτάνει να γνωριστούμε.

Καλά να είναι η τεχνολογία πάντως.ΓράφΑμε μηνύματα.Τώρα κόπηκαν και αυτά.Δεν μπορεί να ξοδεύει τόση κάρτα λέει, φοιτητής είναι.Καλά δεν με πειράζει, αφού βρισκόμαστε τόσο συχνά θα βγω στο μπαλκόνι και θα σου στέλνω σινιάλα καπνού.
Φυσικά διαβάζει το παιδί.Μην είσαι υπερβολικός ρε Μόνε,ξένε,φοιτητή.Δεν θα μπορέσει να έρθει σήμερα,επειδή έχει αυτοκίνητο δεν σημαίνει ότι μπορεί να έρχεται.

11:30 το βράδυ-έχουμε να βρεθούμε 8 μέρες :
"θα πάω στην Μαρία για καφέ...."

Μπαίνω στο google maps πριν πω καμία κοτσάνα και προσπαθώ να διατηρήσω την ψυχραιμία μου....
Γιατί έχω δίκαιο; Γιατί η Μαρία μένει 15 λεπτά πιο μακριά απ'ότι μένω εγώ;

"Καλά να περάσεις καληνύχτα, τα λέμε αύριο,μάκια" απαντώ και κλείνω το κινητό......

Βαθιά μέσα σου...

Ένα αίσθημα πολύ γνωστό, κάτι σαν πνίξιμο στο στήθος, αυτό που σου έρχεται πριν βουρκώσεις. Δεν ξέρεις από που υπάγεται, σου είναι γνώριμο, όπως η πρώτες βροχές του φθινόπωρου , που κάνουν την ψυχή να μαλακώσει και εσύ αβοήθητος περιμένεις.
Αναμονή.Δύο ζωές θα ζούσαμε αν δεν υπήρχε αυτός ο ορισμός.
Άκουσα κάπου, ότι μόνο η ανεκπλήρωτη αγάπη μπορεί να είναι ρομαντική.Είναι; Φθεiρει....Αυτό έμαθα.Είναι σαν μια νοσταλγία γλυκιά, σαν το τσιγάρο που σε σκοτώνει κατά βάθος....
Μιλας σε ένα τηλέφωνο δεν σου βγαίνει όμως....Καμία φορά θές να τα βγάλεις όλα απο τα μύχεια της ψυχής σου, υπάρχουν όμως νοητοί φραγμοί...Ισώς να το λένε φόβος, ότι όλα θα χαθούν,μεσα απο δύο λέξεις.....
Και ο Ρόκκος να παίζει...

Απολογία

...Νομίζω πως είναι κοινός γνωστό ότι κατά την άφιξη της νέας χρονιάς όλος ο κόσμος τίθεται να κλείσει κάποια κεφάλαια στην ζωή του και να ανοίξει άλλα καινούργια, μέχρι να μπει ο καινούργιος χρόνος και έτσι πάει λέγοντας.Μία ζωή.Μέχρι να φτάσουμε στην τελειότητα.
Βαρέθηκα (παραπονιάρης είμαι ναι...) να βγαίνω συνεχώς ραντεβού με τον κάθε ψυχανώμαλο,κομπλεξικό,αλκοολικό άντρα που βρίσκω, μόνο και μόνο για να καλύψω την μονιά που με διέπει.
ΟΧΙ.Το είπα και στο προηγούμενο μου ποστ ότι δεν τα έδωσα όλα στην σχέση που είχα.Κατάλαβα ότι δεν είναι ο άνθρωπος με τον οποίο ήθελα να ζώ μία ζωή μαζί του, και μονίμως η πίεση μου ήταν στο 200.Δεν λέω με αγαπούσε πραγματικά, είχα και εγώ συναισθήματα για αυτόν.Δεν ξέρω ρε γαμώτο...
Έχω μία τάση γενικά όσο και να μην απατώ τον άλλον να μην χωρίζω πριν βρω άλλον (εδώ είναι το σημείο που με αποκαλείτε μαλάκα).Δεν είναι ότι τούς απατώ.Δεν μπορώ απλά να μένω σε αυτήν την χώρα μόνος μου.Με πιάνει η μελαγχολία και δεν μπορώ να διαβάσω για το πανεπιστήμιο.Είναι όλα τόσο σκοτεινά,μόνα,γκρι.Κρύο δεν υπάρχει μόνο έξω άλλα και μέσα.Στις καρδιές τους.Τα χαμόγελα δε,παγωμένα.Από την άλλη μου λείπει και η οικογενείας μου.Την έχω αναφέρει και αλλού την μάνα μου.Όποτε έχω καιρώ να την δω και καταλαβαίνω ότι ο χρόνος την σημάδεψε με ρυτίδες με πιάνει ένας κόμπος στο στομάχι και ας με είχε διώξει τότε από το σπίτι.Με αποκάλεσε ανώμαλο δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Ας είναι.Μάνα μου είναι...Ακόμα δεν ξέρω γιατί το έκανε...
Θέλω μία αγκαλιά,κάποιον να βρίσκω δίπλα μου όταν ξυπνάω το πρωί, κάποιον να του δίνω το πρωινό φιλί και να πίνουμε μετά μαζί καφέ.
Πρέπει να είμαι προβληματικός δεν δικαιολογείτε αλλιώς.Γνώρισα ένα παιδί λοιπόν-Το ΔΕΥΤΕΡΟ παιδί που γνώρισα από κοντά και όχι από το χαζο-Ιντερνετ.Πέρασε αρκετός καιρός από τότε που χώρισα και πιστεύω ότι μπορώ να αρχίσω κάτι καινούργιο.Τον θέλω αρκετά, μ'αρέσει το χαμόγελό του, ο τρόπος που μιλάει ,τα μάτια του όταν με κοιτάζει,μέχρι και ο τρόπος που οδηγάει.Έλληνας είναι και αυτός.Μ'αρέσει που μιλάμε ελληνικά.Μου θυμίζει πατρίδα.

(Μια φωνή μέσα μου που θυμίζει γυναίκα...)
-Γιατί τον θέλεις;Μήπως ενθουσιάζει το γεγονός της κατάκτησης;
(Εγώ...)
Όχι ρε σύ γιατί; όποτε τον βλέπω το παρασυμπαθητικό μου ταράζετε, δεν μπορώ να λειτουργίσω....

Δεν ξέρω...Δεν έχω την δύναμη να θέλω να ξέρω...θα δείξει....


''Καλωσορίσατε στην πτήση Α-535 της AEGEAN με προορισμό την Θεσσαλονίκη,διάρκεια πτήσης 2 ώρες και 45 λεπτά''
''-Josefin τι να κάνω τον θέλω;;;;;;
-...σσσ!!!!!μιλάει για την ορχεκτομή! τι γράφεις εκεί; πρόσεχε!!!!"

ΥΣ.Καλη χρονιά......

Άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων, άλλα δε θεός κελεύει....

Έχω καιρό να γράψω, δεν ξέρω δεν μου έβγαινε...ένιωθα ευτυχισμένος πολύ.
Είμαι δυστυχισμένος.
Με πειράζουν όλα τελικά.Διαβάζω σαν τον μ......, είμαι μακριά από τους γονείς μου και όποτε βλέπω την μάνα μου μετά από μήνες με πιάνουν τα κλάματα γιατί συνειδητοποιώ ότι αυτή γερνάει και εγώ μένω αμέτοχος.

Πρόβλημα Νο.2
Δεν μπορώ σε αυτήν την χώρα να βρω άντρα.Δεν πρόκειται να βρω ποτέ.Γυναίκες; μπόλικες! Με πέος η μη.Ας μου αναιρέσει κάποιος τον κανόνα ότι όποτε πάνε τα επαγγελματικά του καλά, όλα στην προσωπική ζωή έχουν το status ''Ανάστα ο Κύριος''.

Λύση Νο.2
Είχα σχέση 5 μήνες και χώρισα.Ε, είπαμε δεν μπορείς να αλλάξεις τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου....Πόσο να προσποιούμαι άλλο πια ότι όλα πάνε καλά και ότι με το παραμικρό που λέει δεν νευριάζω;Όσο και να αγαπάς έναν άνθρωπο όταν ο χαρακτήρας του είναι ενός 5-χρόνου παιδιού ,και ας απέχει από εκείνη την εποχή 18 χρόνια, δεν στεριώνει η κατάσταση.
Δεν έχω βρίσει ποτέ άνθρωπο στην ζωή μου.Τον έβρισα σαν τον τελευταίο ακοινώνητο.Στα ελληνικά γιατί ήταν Έλληνας.Με είχε φέρει στο αμήν.Ησύχασα τουλάχιστον......