Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2010

Anatomie to my Broken Heart.....

Τι κάνουμε λοιπόν όταν δεν είμαστε καλά;Το αντίδοτο ποιος το έχει;Όπως και να έχει η ζωή, η παραμικρή αλλαγή μπορεί να μας κάνει να αισθανθούμε καλύτερα.Καταρχήν το έκλεισα το ρημάδι το ρομεο.Ξέχασα να φλερτάρω γιατί με αυτό το ιντερνετ παθαίνουμε τρομερή αναπηρία και το κακό είναι οτι ούτε το αντιλαμβανόμαστε.
Αποφάσισα μία νύχτα να βγω στην μετρόπολή να διασκεδάσω.Η αίσθηση που σου προκαλεί μία τόσο μεγάλη πόλη την νύχτα είναι απίστευτη. Αυτοκίνητα, φώτα, χλιδή, πλούσιοι ιδιοκτήτες ferrari,τα ναρκωτικά στο κόκκινο μίλι δίπλα στις πόρνες-κοριτσάκια.
Εγώ, ο ίδιος.Μεγάλες προσδοκίες για το βράδυ που δείχνουν έναν στοιχειώδη σεβασμό προς τον εαυτό μου.
Μπαίνουμε στο κλαμπ.Η γνωστή ταλαιπωρία όταν θέλεις να βγείς Σαββάτο βράδυ σε αυτό το ατελείωτο χάος.Περιμένεις στην είσοδο, πας να αφήσεις στην γκαρνταρόμπα τα σακάκια, περιμένεις για ποτό, πληρώνεις και όλα τα συναφή.
Έχω πάντα ένα παράξενο συναίσθημα όταν βγαίνω, είναι όλοι τόσο άγνωστοι αλλα συγχρόνος τόσο προσειτοί, σαν την θάλασσα που είναι τόσο απέραντη άλλα πάντα σε καλεί.Ξεχνάω πάντα τα προβλήματά μου υπο την επίδραση,προπαντός του αλκοόλ, και του πλήθους.
Σε ένα str8 κλαμπ μια γυναίκα είναι πανεύκολο να βρέι έναν τύπο.Εγώ ακόμα απελπισμένος, "έκλαιγα την μοίρα μου" για τον άντρα που δεν με θέλει.Ξαφνικά παρατηρώ έναν άντρα μέσα στο πλήθος.Η λίστα προϋποθέσεων ξετυλίχθηκε ξάφνου μυαλό μου:
  • Κοντούλης
  • Μουσάκι που έχει μεγαλώσει αρκετά
  • Πανέμορφο χαμόγελο
  • Ξέρει να χορεύει;!
  • Αντρικές παλάμες και δάχτυλα
  • ;Έρχεται κάπου απο τις μεσογειακές χώρες;
Γυάλισε το μάτι μου.Ερώτηση.Η συμφοιτήτριά μου που είναι τόση ώρα;
Έπεσα σε πανικό, το κλαμπ έσφυζε απο κόσμο.Πανικόβλητα γυρνούσα το κεφάλι μου να βρώ τα φουσκοτά ξανθά μαλλιά.Στο βάθος την είδα.Δεν ήταν όμως μόνη της.Αγκαλιά ήταν και φιλιόταν με έναν τύπο.Πιο βαθιά δεν γινόταν να πέσω.Απελπίστηκα πίστεψα πώς θα περάσω όλη την νύχτα μόνος μου.
"Θα του την πέσω σκέφτηκα"
Πέρασε περίπου μία ώρα και είδη οι μυς μου άρχισαν να διαμαρτύρονται.
"Θα φύγω από δίπλα του δεν μπορώ να τον βλέπω" σκέφτηκα και ψιθύρισα ασυναίσθητα.
Πριν προλάβω να απομακρυνθώ παρατηρώ ότι έρχεται από πίσω μου και στέκεται ακριβώς δίπλα μου..
"ΕΛΕΟΣ" σκέφτηκα "Τι θα γίνει τώρα, θα μου βιάζει για πολύ την ψυχολογία;"
"Θα χορέψω μαζί του" είπα και έκανα.
Με κοιτούσε και τον κοιτούσα, δεν ήξερα τι να πω (το ιντερνετ που λέγαμε).
"Πώς είσαι;" άκουσα μία φωνή πίσω μου και ένα χέρι που ακούμπησε στον ώμο
"Δεν ξέρω τι να του πω, χορεύουμε έχει και πόση ώρα!" φώναξα αστραπιαία
"Βρες κάτι" μου απάντησε ναζιάρικα, και γύρισε στον τύπο της.
Σταμάτησα δεν είχε ουσία, ήξερα οτι δεν υπήρχε πιθανότητα, δεν ήξερα καν αν είναι ομοφυλόφιλος.Καλά θα ήταν οποίος μου γυαλίζει να είναι και όλας.Φαινόταν πολύ αρρενωπός για να είναι.
"Έχεις μήπως ένα τσιγάρο;" είπε σε σπαστά γερμανικά.
"Να σου στρίψω;" ρώτησα σαστισμένος,σοκαρισμένος, ούτε έγω ξέρω πως.
"Γιατί όχι;" αποκρίθηκε.
"Απο πού είσαι τον ρώτησα;" με σπαστό τόνο φωνής φοβούμενος μην μου πει, Τούρκος.
"Ιταλία, μιλάνο"
Τα 'χασα, δεν μπορεί να έχω τέτοιο μάτι και ο πρώτος που μ'αρέσει να έρχεται από κάπου εκεί.Ακολούθησαν οι τυπικές κουβέντες,μέχρι που το κολλημένο μου μυαλό λειτούργησε.
"Τεκίλα πίνεις;" και πριν προλάβω να ολοκληρώσω αποκρίθηκε καταφατικά.
Η μία γίναν δύο, οι δύο τέσσερις.Το μυαλό μου έμοιαζε με βρεγμένο γραμμένο χαρτί.Άρχισα να χορεύω κολλητά του.Μύρισα το γνωστό Aqua di Gio στον λαιμό του και κάθε αναπνοή που έπαιρνα με μαστούρωνε.Ήταν τότε που με έπιασε απο την μέση και εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία να τον φιλήσω.Δεν έχω ξανανιώσει έτσι μόνο με ένα φιλί.Το είχα ανάγκη.Η μυρωδιά του με τρέλαινε.
Περάσαμε κάμποση ώρα αγκαλιά και οι δύο απελπισμένοι συμφοιτητές ένιωθαν πιο ευτυχισμένοι από ποτέ.Φυσικά η τάση μου εμένα για σιγουριά θα με καταστρέψει μία μέρα.
"Μένεις Φρανκφούρτη, η απλά δουλεύεις εδώ;"
"Δουλεύω και μένω εδώ..." και πριν προλάβω να πετάξω από την χαρά μου "...Φεύγω μεθαύριο για Λονδίνο, εκεί είναι η έδρα της δουλειάς μου" πέταξε το μαχαίρι....

Δεν πτοήθηκα.Ανταλλάξαμε αριθμούς,ένιωσα την τρυφερότητα που ήθελα.
"Θα σου γράψω, δεν θα σε ξεχάσω" με παρηγόρησε

Εγώ κύριος, απο το δωδεκάποντο που θα έλεγε και μία γυναίκα, δεν κατέβηκα...
Σκέψεις και περίεργα συναισθήματα μέσα στο τρένο ενώ η ήλιο ανέτειλε.Έφτασα σπίτι και έπεσα στο κρεβάτι χωρίς να σκεφτώ τίποτα...
Ξεκίνησα γυμναστήριο, θέλω μυς.....

8 σχόλια:

  1. Και ήταν τόσο καλό..
    ΓΜΤ γιατί να υπάρχει κάτι πάντα που θα το χαλάει;;;
    Ποτέ δεν ξέρεις όμως..
    Και σε στρ8 κλαμπ όλα αυτά;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Woohoo! Sugxaritiria! Apo o,ti fainetai den exeis ksexasei entelws ti fusi tou flerting ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ΩΩΩ! Πολύ ωραία, θα έλεγα... Μια χαρά! Καλά έκανες και το έσβησες το ρόμεο, μην το ξανακάνεις όμως! Ε ναι, σιγά-σιγά φαντάζομαι θα εγκλιματιστείς στο φυσικό φλέρτ! Άντε βρε και εις ανώτερα με μυς!
    Όσο για το αντίδοτο αφιερωμένο εξαιρετικά το ομώνυμο τραγούδι της Άννας Βίσση "Ποιός θα μου χαρίσει, αγάπη και εδώ και τώρα, ποιος θα μου το δώσει το αντίδοτοοοοοοοΟοΟοΟ" ΏΠΑ!
    Καλή σου εβδομάδα! :p

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ήθελα αυτή η ιστορία να έχει happy end. Και εν μέρει είχε.

    (μπράβο σου)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. αχ τι ρομαντικό! συμβαίνουν ακόμα στις μέρες μας! όταν είπε πως θα σου γράψει εννοούσε γράμμα; συμβαίνουν ακόμη αυτά στις μέρες μας?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Γιατί να υπάρχει πάντα κάτι που να το χαλάει???

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πού εξαφανιστηκες εσύ; Πώς πήγε τελικά με τον τυπά;

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Άρεσαν...