Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2009

Τα περι του χωρισμού


Τελικά συνειδητοποίησα ότι το να χωρίζεις είναι τρομερά δύσκολο πράγμα.Δεν μιλάω για το μετέπειτα κλάμα, θρήνο, τις νύχτες που ακούς Αλεξίου, ούτε τα μηνύματα που του στέλνεις να ξανασμίξετε, αλλά για γεγονός ότι θέλεις να χωρίσεις και δεν ξέρεις ούτε τον λόγο ούτε πως να του το πεις....
Το κυρίως πρόβλημα είναι ότι εσύ ήσουν αυτός που του περιέγραφε τα πράγματα ιδανικά,αυτός που νόμιζε ότι με συμβιβασμούς θα κρατούσε μια τέτοια σχέση και αυτό μόνο και μόνο επειδή ήσουν τρελά ερωτευμένος, και τώρα μετά από ένα δίμηνο, βαρέθηκε πια και θέλει να χωρίσει.
Πριν από 2 μήνες γνώρισα έναν φοιτητή από την Γαλλία.Ξεκίνησε ένα εξάμηνο μετά από μένα τις σπουδές του στον οικονομικό κλάδο του πανεπιστημίου.Πάντοτε ήμουν τις άποψης ότι όσο ο κόσμος και να εγκωμιάζει το Παρίσι, οι Γάλλοι παραμένουν ένας ξενέρωτος λαός που το μόνο που κάνουν είναι σου πουλάνε έρωτες και αγάπες, και αυτά με μια γλυκύτητα που σε κάνουν να αηδιάζεις.Αρχίσαμε λοιπόν να βγαίνουμε όλο και πιο συχνά για ποτό, να κοιτάμε ταινίες σπίτι μου η απλός να καθόμαστε σε έναν καναπέ αναλύοντας τις απόψεις μας περί των σχέσεων.Η όλη ιδεολογία του με έκανε να αισθάνομαι ότι αυτά τα 2000 km που χωρίζουν τις πόλης μας ίσως να αντιστοιχούν και σε εκατομμύρια έτη φωτός όσων αναφορά τα θέλω μας σε μία σχέση.Άθελά μου η μη, ένα βράδυ καθώς προσπαθούσα να κοιμηθώ, κατάλαβα ότι τον είχα ερωτευτεί.Εγώ φυσικά να χτυπιέμαι κάθε βράδυ πάνω από το κινητό ενώ αυτός να περικλείεται από μια χαλαρότητα που μου ανέβαζε κυριολεκτικά το αίμα στο κεφάλι.Το πρόβλημα μου εμένα ήταν ότι δεν τον είχα σίγουρο.Υπήρχε βέβαια και μια μικρή λεπτομέρεια : Σε 3 μέρες θα έφευγε σπίτι του στην Γαλλία για να απόλαυσή τής καλοκαιρινές του διακοπές.Έπρεπε μέσα σε ένα σαββατοκύριακο να του αποδείξω πώς είμαι αυτό που τόσο καιρό έψαχνε, και τώρα πια το βρήκε στην δικιά μου μορφή.Του έκανα υποσχέσεις πως επρόκειτο να του σταθώ πιστός, να τον αγαπάω, να του κάνω όλα τα χατίρια χωρίς να ζητάω ανταπόδοση.Έτσι λοιπόν, μετά από ένα τρομερό σαββατοκύριακο πέταξε στην "χώρα του έρωτα" αφήνοντας με εμένα με ένα ασφυκτικά μεγάλο ερωτηματικό στο κεφάλι.Ήταν μια βδομάδα ακριβώς πριν εξεταστώ στο μάθημα τής Ζωολογίας .Προσπαθούσα να μην σκέφτομαι αυτόν και κατάφερα προς μεγάλη μου έκπληξη να πίσω τον εαυτό μου ότι τα πρωτόζωα για τα οποία μαθαίνω είναι πολύ πιο σημαντικά από "τον έρωτα της ζωής μου".
Οι μέρες περνούσαν και εγώ υπερφόρτωνα τον εγκέφαλο μου με πληροφορίες που θεωρητικά θα με χρησιμεύσουν στην μελλοντική μου δουλειά,και περνούσα αρκετό χρόνο με φίλους κάνοντας με να ξεχάσω την όλη υπόθεση.
Μετά από κάμποσες μέρες,καθώς κατέβαινα να πάω στην πόλη και έβριζα ακατάσχετα τον καιρό ο οποίος δεν έλεγε να σταματήσει να βρέχει, λαμβάνω ένα μήνυμα :
«Γεια σου μικρούλη μου (έχουμε και 3 χρόνια διαφορά) λολ.Μου λύπης πραγματικά.Κάθισα και σκέφτηκα κάποια πράγματα και κατάλαβα πόσο πραγματικά σε θέλω.Όποτε βλέπω ένα ζευγαράκι στον δρόμο σκέφτομαι εσένα και το πανέμορφο σαββατοκύριακο που περάσαμε μαζί.Μπορεί να ήτανε ελάχιστες η μέρες αλλά η δράση τους ήταν τόσο ισχυρή που με έκανε να πιστέψω πώς εσύ είσαι το άτομο που θα μπορούσε να με κάνει ευτυχισμένο.Δεν ξέρω τι ακριβώς μου συμβαίνει αλλά έτσι αισθάνομαι.φιλιά...»
Ο σκοπός είχε επιτευχθεί...Δεν είχα ξανανιώσει τόσο νικητής ποτέ στην ζωή μου.Μου ανακοίνωσε μετά από δύο μέρες πως θα ξαναγυρίσει στην Γερμανία για να περάσουμε το υπόλοιπο τον διακοπών του μαζί.
Πέρασαν οι μέρες, ήρθε και αυτός.Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη.Περίμενα πως και πώς να προσγειωθεί για να τυλιχτούμε στα δεσμά του έρωτα, απολαμβάνοντας το κάθε μας κοινό λεπτό.Ξαφνικά (και όταν λέω ξαφνικά το εννοώ) παρατήρησα μια αδικαιολόγητη αλλαγή στην συμπεριφορά του.Φαντάστηκα πως θα είναι η αλλαγή κλίματος η συνθηκών, το γεγονός ότι δεν θα έβλεπε τους γονείς του για μισό χρόνο η ακόμα και το γεγονός ότι από την ζεστή νότια Γαλλία ήρθε στην κρύα κεντρική Γερμανία.Μια όμως από το πουθενά εκρεώμενη συζήτηση έσπευσε να διαψεύσει όλα τα παραπάνω, αφήνοντας με άφωνο να τον κοιτάω με μάτια κουκουβάγιας.Απο το πουθενά άρχισε να μου αραδιάζει χίλια δύο προβλήματα και αρνητικά στοιχεία του χαρακτήρα μου που παρατήρησε μέσα σε μία μέρα μετά τον ερχομό του.Παρότι είχα μείνει άναυδος το άφησα να περάσει και την επόμενη μέρα όλα ήταν πάλι φυσιολογικά.Προσπαθούσα εβδομάδες ολόκληρες να μην σκέφτομαι την αλλόκοτη συμπεριφορά του.Περνούσαμε το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας μαζί, και επι το πλήστων αγκαλιά.
Έπειτα από κάποιες μέρες, μετά από την απογοήτευση που πέρασα επειδή κόπηκα στην ζωολογία έχοντας μια σχέση η οποία το κάθε άλλο έκανε από το να με παρηγορεί, αποφασίσαμε να ένα πρωί να πάμε στην Φρανκφούρτη να πιούμε καφέ.Ήταν Παρασκευή πρωί και η πόλη θύμιζε μελισσοφολιά όπου η κάθε "μέλισσα" είχε την δική της δουλειά και προορισμό.Αποφασίσαμε να ανεβούμε στην καφετέρια του τελευταίου ορόφου του γνωστού ουρανοξύστη-εμπορικό κέντρο για να απολαύσουμε την θέα της εμπορικής μετρόπολης.
«Έχω να σου πω κάτι» μου λέει, και συγχρόνως νιώθω ένα μούδιασμα σε όλο μου το σώμα
«Τι έγινε;» απαντώ, θέτοντας το πιο πολύ υπό την μορφή ρητορικού ερωτήματος
«Δεν ξέρω ρε 'συ, αλλά έχω την εντύπωση πως δεν είσαι ο πραγματικός σου εαυτός όσο βρίσκεσαι μαζί μου!»
«Αυτό από που το συμπεραίνεις δηλαδή;» ρωτάω ενώ νιώθω την εκτόξευση τεστοστερόνης στο αίμα μου, και την επιθετικότητα μου να χτυπάει κόκκινο.
«Δεν ξέρω, αυτήν την εντύπωση μου δίνεις, σαν να υπάρχει ένας τοίχος ανάμεσά μας» σχηματίζοντας στον αέρα τον τοίχο με τα χέρια του.
Για άλλη μια φόρα δεν επέκτεινα την συζήτηση γιατί ήξερα πολύ καλά πώς θα κατέληγε σε καυγά.
Με τα λίγα και τα πολλά,ενώ αυτός συνέχιζε να ισχυρίζεται πώς με αγαπά, άρχισα μέσα μου σταδιακά να κρυώνω όλο και πιο πολύ.Δεν ήθελα να απαντάω στα τηλεφωνήματα του (κάθε φορά θα συζητούσαμε για κάποιο "πρόβλημα" στην σχέση.Δεν γινόταν αλλιώς.Είχα κάποιες φορές το συναίσθημα πως είμαστε εδώ και μια δεκαετία παντρεμένη και πως κάθε μέρα προκύπτουν και νέα προβλήματα), τον επισκεπτόμουν όλο και πιο αραιά μέχρι και την φίλη μου στο νοσοκομείο έστειλα για να μην χρειαστεί να κοιμηθώ σε αυτόν το βράδυ.
Είχε έρθει η ώρα να ανασυγκροτήσω τις σκέψεις μου και τα συναισθήματα για να καταλάβω τι επιτέλους θέλω από την ζωή μου.Δεν το κατάφερα.Απο την μία φοβόμουν μην μείνω μόνος μου, από την άλλη έτρεφα συναισθήματα.
Μετά από άπειρες σκέψεις και τσιγάρα κατάλαβα ότι η σχέση δεν οδηγούσε πουθενά.Το βασικό μου λάθος βρισκόταν ήδη στην αρχή.Εγώ ήμουν αυτός που πρωτοείπε «Με τίποτε δεν μπορούμε να ξεκινήσουμε κάτι,κατοικούμε σε διαφορετικούς πλανήτες».Ερωτεύτηκα και έταξα.Εκείνο ήταν το κομβικό σημείο.Πολλά πράγματα τα φανταζόμαστε ιδανικά στην ζωή ενώ κάπου μέσα μας ξέρουμε πως δεν είναι αυτό που πραγματικά αναζητούμε.Ο ενθουσιασμός ως βασικός παράγοντας μας παρασύρει να κάνουμε πράγματα που δεν τα έχουμε αναλύσει διεξοδικά.Αν τύχει και απο την αρχή θέλουμε να ταιριάξει, δεν μπορούμε στην συνέχεια να θέλουμε να είμαστε ο εαυτός μας.Αυτό δεν επιδιώκουμε στην τελική;
Χθες στις 10μμ κατευθύνθηκα σπίτι του.Ήξερα πως αυτήν την διαδρομή στην άλλη άκρη της πόλης θα την έκανα για τελευταία φορά.Του εξήγησα την κατάσταση μου και κατάλαβα από το βλέμμα του πως δεν το περίμενε.Ξέσπασε σε κλάματα.Λύπηθηκα από την μία, θυμήθηκα όμως από την άλλη πως καθ'ολη την διάρκεια της σχέσης μας , προσπαθούσε να με αλλάξει σαν άτομο και να με κάνει αυτό που αυτός ονειρευόταν.
Στις 1πμ ανηφόριζα στον δρόμο της επιστροφής ενώ ο αέρας παρέσερνε τα δάκρυα μου και τις ελπίδες μου που είχα απο τήν αρχή της σχέσης μαζι του.......

7 σχόλια:

  1. Σε νιώθω... δε μου έχει συμβεί βέβαια κάτι ανάλογο (στην περίπτωση μου δεν στέφθηκα νικητής) αλλα μετά απο ένα σεβαστό χρονικό διάστημα που έχει παρέλθει, πιστεύω οτι θα κατέληγε έτσι όπως περιγράφεις. Το σεξ τουλάχιστον σε αποζημίωσε;

    (Τί ρωτάω ο γύφτουλας, πρώτο μου comment)
    ΚΑλώς σε βρήκα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ φίλε μου για το σχόλιο σου.Το σεξ ήταν μια τελετουργία απλά για την ικανοποίηση των ζωικών μας ενστίκτων τίποτα παραπάνω... να'σαι καλά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. το μονο που εχω να πω ειναι και συμφωνα με τις δικες εμπειριες ειναι οτι δεν χρειαζεται να παιρνεις τη ζωη τοσο σοβαρα , καποια στιγμη μετα παο χρονια και εφοσον θα εχεις ζησει αρκετα καποια πραγματα θα σε κανουν να γελας οταν θα τα σκεφτεσαι, εισαι νεος , να χαρεις τη ζωη με ολα οσα μας προσφερει .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ax... και εσύ με Αλέξίου την βγάζεις;
    Δεν σχολιάζω γιατί με τα παρακάτω που ανελυσες μου θυμίζουν πολλά από τα σημερινά δικά μου.. και δεν είναι ώρα για Αλεξίου..
    Ενδιαφέρουσα και η απάντηση που έδωσες για το σεξ λίγο πιο πάνω..

    Πάντως δεν πείμενα ότι θα έκλαιγε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Άρεσαν...