Σε μία πόλη οπού πάντοτε επαγρυπνεί, δύο σκιές μοιάζουν με μία, ενωμένες, ερωτευμένες.
Ξέρουν καλά να χάνονται μέσα στους άδειους δρόμους, θυμίζοντας χειμερινή βροχή, που κυλάει ανάμεσα στα ξεφτισμένα χρώματα αυτού του κόσμου ξέροντας το γιατί αλλά όχι το πότε, ούτε το πώς.
Σαν γόπα αναμμένου τσιγάρου θυμίζουν οι κινήσεις τους, που με το πρώτο κούνημα του ανέμου, σκορπίζουν στο αδειανό σκοτάδι.
Και τα νέον; Τα νέον από τα ροζ σοκάκια ανάβουν όλο και πιο φωτεινά οσο περνάει η νύχτα, όπως ο έρωτας των δύο ατόμων που ψάχνουν καταφύγιο ......
Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Άρεσαν...
-
Εδώ και ένα χρόνο ανεπαίσθητα προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου πως όλας θα πάνε καλά. Μήνες πολλοί πέρασαν, διψασμένο πλέον το δικο σου σώμ...
-
Άλλαξαν ολα σε 8 μηνες.Ριζικα. Μια καινουργια σχέση, καινούργιος σκύλος μεχρι και καινούργιο σπίτι. Μετακομίσα μαζι του τελικα, απο την α...
-
Τ ελικά συνειδητοποίησα ότι το να χωρίζεις είναι τρομερά δύσκολο πράγμα.Δεν μιλάω για το μετέπειτα κλάμα, θρήνο, τις νύχτες που ακούς Αλεξίο...
Αυτή η νύχτα μένει.. αιώνια παγωμένη.. που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως και να βρήκαν, ποιος ξέρει;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚανείς..
ΑπάντησηΔιαγραφήτο τραγούδι το λέει..
:)
Το ξέρω βρε.. λολ
ΑπάντησηΔιαγραφή